رامسس دوم اثری خوش ریتم ، جذاب و دارای بازی های بی نظیر بود که انسان را به عمق یک بیماری ذهنی میکشاند
مخاطب در این اثر دو خنده را تجربه میکند ، خنده ای که در سطح میماند و تمام میشود و خنده ای که رفته رفته از روی صورت محو و به سمت تامل و تفکر کشیده میشود .
در کل اثر خوب بود ولی معتقدم یک سوم پایانی میتوانست پرداخت بهتری داشته باشد که انتقال معنا پر جزئیات تر و عاری از کلیشه به مخاطب صورت گیرد