نمایش «مادر کیو» ساخته جناب ‌اوجانی اجرایی‌ست شیرین و دلنشین؛ نمایشی که در تلاش برای ساختن لحظاتی خوش برای مخاطب، موفق عمل می‌کند. این اثر، با حفظ طراوت و جذابیت، به‌خوبی نشان می‌دهد که سرگرمی و اندیشه می‌توانند در کنار هم بنشینند و تماشاگر را هم‌زمان به خنده، تأمل و همراهی دعوت کنند. بازی‌ها در این اجرا، از جمله بازی تأثیرگذار محسن زرآبادی، نقطه قوتی چشمگیر بودند.
آن‌چه بیش از همه تحسین‌برانگیز است، تنوع رنگ‌های بازیگری‌ست؛ از نقش استاد گرفته تا شاگردان و دو بازیگر زن، هر کدام با بیان و رفتاری متفاوت و شخصیت‌پردازی منحصربه‌فرد، به غنای اجرایی نمایش افزوده‌اند. این تنوع نه‌تنها به باورپذیری موقعیت‌ها کمک کرده، بلکه مخاطب را درگیر لایه‌های انسانی و اخلاقی داستان کرده است.
نمایشنامه با تمرکز بر یک کلیت منسجم، در آغاز با فضاسازی دقیق، شناسه‌ای روشن از وضعیت، موقعیت و شخصیت‌ها ارائه می‌دهد. تعلیق حساب‌شده‌ای که در طول اجرا حفظ می‌شود، مخاطب را پیوسته با خود همراه نگه می‌دارد و اجازه نمی‌دهد لحظه‌ای از جریان روایت جدا شود. کارگردانی نیز در فضاسازی و ایده‌ی اجرا، موفق و هوشمندانه عمل کرده؛ فضایی تمیز، حساب‌شده و سرشار از جزئیات معنادار که به‌خوبی با مضمون اثر هم‌خوانی دارد.
در «مادر کیو»، ریتم نه‌فقط یک ویژگی اجرایی، بلکه ابزاری‌ست برای معناسازی. مکث‌ها، سکوت‌ها، شتاب‌ها و توقف‌ها، همگی در خدمت روایت‌اند؛ گویی خود زمان در این اجرا به بازی گرفته شده تا مخاطب را نه‌فقط در داستان، بلکه در تجربه‌ی زیستن آن ... دیدن ادامه ›› شریک کند.
این کنترل ریتم، به‌ویژه در هماهنگی میان بازیگران، طراحی صحنه و میزانسن‌ها، نشان از تمرین دقیق و هدایت هوشمندانه‌ی گروه دارد. نتیجه، اجرایی‌ست که نه‌تنها خوش‌ریتم است، بلکه ریتم آن حامل معنا، احساس و حفظ مخاطب است.
در کنار این نظم اجرایی، ترکیب رنگی جذاب و چشم‌نواز نمایش نیز به تجربه‌ی تماشاگر عمق و لذت افزوده است. رنگ‌ها نه‌تنها برای زیبایی، بلکه برای ساختن لحن، ایجاد تضاد، و تأکید بر موقعیت‌های احساسی و معنایی به‌کار رفته‌اند. لباس‌ها، نورپردازی، و عناصر صحنه با هارمونی خاصی در کنار هم نشسته‌اند؛ گویی هر رنگ، صدایی‌ست در ارکستر بصری نمایش.