یک نمایش سرتا پا مشکل
شوخیی خیلی بی مزه با خوده خوده تئاتر
از متن گرفته که سراغ یه مشت کلیشه ی دِمده رفته و ژست به ظاهر شرافتمندانه میگیره. چرا به ظاهر چون هیچ درام یا آرتی نمیسازه صرفا درمورد این مقوله ها حرف میزنه به کلیشه ترین وجه ممکن . کار به شدت فاقد کارگردانیه چون میزانسنی وجود نداره عملا کارگردانی وجود نداره و صرفا با موزیسینی طرفیم که علم نداشته خود را به کار حقنه کرده . بازیگرا رو صحنه جلو مردم وامیستن (کاش واستن ،لق میزنن)و حرف میزنن و بازیگرای مرد(بعد از اپیزود اول) چرا انقد ماقبل آماتورن؟ نه بیانی نه بدنی نه فضا سازی صحنه ای. جالبه یه مخاطبی رد بشه از کنار صحنه هیچ فرقی با بازیگرای این کار نداره چون فاقد ظرفیت صحنه‌این . مخصوصا مردا که اصن کمدی ناخواستن . بازیگرا فرم خامن یعنی بازیگر نمیدونه داره در فرم چه میکنه فقط اجرا میکنه و اجرای خالی بی روح رو به وجود میارن و در آخر این اجرا روح تئاتر را کشت و جسدش را با تمثیلی بی شرمانه به نمایش گذاشت