🎭 از نسل جوان
جایگاه و شیوه بازی یک آکتور تئاتر با سینما و شاخه‌های دیگر کاملاً متمایز و متفاوت است. شاید این فرآیند را بتوان به‌صورت کلی «بازیگری» نامید، اما بازی برای این دو مدیوم، در کلیات و جزئیات، تفاوت‌های فراوانی دارد. برای تماشاگر تئاتر، یک آکتور کاملاً به‌صورت آبجکتیو تعریف می‌شود و هیچ دریافت از پیش‌تعیین‌شده‌ای درباره او ندارد. با پیش رفتن کاراکتر در متن، تماشاگر وارد عمق شخصیت و جهان سابجکتیو آن شده و می‌تواند او را در پارامترهای مختلف نمایش‌نامه تحلیل کند و با شخصیتش سمپات شود. همچنین در فراز و فرودهای درام نمایشی، با جزئیات رفتاری، دیداری و شنیداری، بازیگر را تحلیل کرده و مجذوب او شود، به‌رغم آن‌که کاراکتر چه نوع کاراکتری باشد: سیاه، سفید یا خاکستری. «علی تاریمی» بازیگری جوان برای تئاتر است؛ آکتوری که می‌توان با کاراکتر نمایشی‌اش سمپات شد. او تئاتر را از دل تمرین، پلاتو و دانشگاه آموخته است. تاریمی از اوایل دهه بیست زندگی‌اش انتخاب کرد که باید پای در مسیر چالش‌برانگیز و پرممارستی چون تئاتر بگذارد و توانست تگ «بازیگر عرصه هنرهای نمایشی» را بر نام خود بنشاند. این بازیگر، اکنون در آستانه سی‌سالگی، تجربیات گران‌سنگی از صحنه اندوخته و در آثار نمایشی مختلفی حضور داشته و کاراکترهای گوناگونی را بر صحنه خلق کرده است. این فعال هنری در سه‌گانه «اوشان محمودی» به بازیگری پرداخته است. او توانسته در شکل‌گیری این آثار پرتماشاگر که هر کدام از آن‌ها شامل «پینوکیو»، «ژپتو» و «گربه‌ نره و روباه‌ مکار» بوده و که در تماشاخانه‌های مختلف اجرا شده‌اند سهم مؤثری داشته باشد. «گوریل پشمالو»، «یرماغ» و «زنبورهای کارگر» نیز برخی دیگر از آثار نمایشی این آکتور جوان هستند. علی تاریمی در تازه‌ترین فعالیت صحنه‌ای خود، بار دیگر همکاری مشترکی با اوشان محمودی داشته و در نمایش جدید این کارگردان با نام «شهر گناه» روی صحنه رفته است. «شهر گناه» به نویسندگی و کارگردانی اوشان محمودی و با بازی داریوش رشادت، شیرین جروقی، شکوفه حیدریان، مریم بصیری‌فر و علی تاریمی، نمایشی گروتسک است که تا بیست‌وهشتم آذرماه در مجموعه نمایشی ایرانشهر روی صحنه خواهد بود.