در روزهای دشوار امروز تئاتر در ایران، که اساساً به روی بردن یک اثر نمایشی از نویسنده های مطرح و معاصر کاری بسیار پٌر خطر و با فراز و فرودهای بسیار است، کار کردن روی نمایشنامه ای ( شاید آخرین اثر چسترتون ) از یک نویسنده ی غیر مشهور در حافظه ی ادبیات نمایشی ایران، کاری است که شجاعت بسیاری می طلبد. تلاش محمدرضا مهدوی فر از این بابت بسیار ارزشمند و قابل تحسین است. قطعاً آن ایده ای که در ذهن مترجم و کارگردان اثر او را به سمت سختی های به روی صحنه بردن یک نمایش سوق داده، ایده ای درست و بسیار نزدیک به ذات نمایش بوده است، امابه عقیده من متاسفانه شکل اجرائی آن به درستی از آب درنیامده است.اثر در بسیاری از جنبه ها دارای ضعف های اساسی است. چسترتون در زمانه ی خود به نویسنده ای طناز و شوخ طبع معروف بوده که این خاصیت، علاوه بر لایه های مختلف نوشته هایش در آثار او مشهود و ملموس بوده. جادو نیز از این قائده مستثنی نبوده است و شاید در ترجمه ی محمدرضا مهدوی فر مجال خودنمائی پیدا نکرده. از سوئی دیگر جنس بازی بعضاً غلو شده و خط کشی شده ی بازیگران و میزانسن های خطی و فاقد کارائی نیز فاصله ی بین متن و هدف پنهان در آن را بیشتر کرده است. رابطه ی بین شخصیت ها آن قوام لازمی را که لازمه کشش داستان است ندارد. گوئی هر کدام از شخصیت ها در جزیره های جداگانه اما نزدیک به هم زندگی می کنند. لحن و بیان بازیگران ( غیر از کارکتر پاتریشیا ) برای من یادآور نمایش های تلویزیونی دهه 60 و 70 بود و مطمئن نیستم که فضای تئاتر این روزها تا چه حد پذیرای این گونه نمایش هاست. از نقاط قوت اجرا می توان به نورپردازی آن اشاره کرد که تا اندازه بسیاری در خدمت اثر است و به فضا سازی کمک بسیاری کرده.
در مجموع تلاش گروه اجرائی برای به روی بردن یک اثر نمایشی شریف و ادای دٍین به اثار کلاسیک و ادبیات نمایشی کلاسیک جهان قابل ستودن و تقدیر است.