در دورانی که بسیاری از اجراها
یا شبیه هم شده‌اند
یا فقط ادای تئاتر را درمی‌آورند،
تماشای «ناگه‌آن» یک مکث ضروری‌ست.
این نمایش یادآوری می‌کند
که تئاتر قبل از هر چیز اتمسفر است؛
نَفَس مشترکِ صحنه و تماشاگر،
ریسکِ زنده بودن،
و لحظه‌ای که دیگر قابل تکرار نیست.
«ناگه‌آن» با کمدی سیاهش
نه سرگرم می‌کند و نه تسلی می‌دهد؛
بلکه آگاه می‌کند.
خنده ... دیدن ادامه ›› در این اجرا
نه واکنش،
بلکه مقاومت است.
اینجا رویا ساده نیست،
وصال امن نیست،
و «ناگه‌آن» فقط یک بازی زبانی نیست
لحظه‌ای‌ست که تماشاگر
ناگه‌آن
به خودش بازگردانده می‌شود.
در زمانی که می‌گویند
تئاتر دیگر آن تأثیر سابق را ندارد،
«ناگه‌آن» با جسارت و دقت نشان می‌دهد
که مسئله مرگ تئاتر نیست؛
مسئله فراموش کردنِ
زنده بودنِ آن است.
و این اجرا،
دقیقاً در همان لحظه‌ای که انتظارش را نداری،
یادت می‌آورد:
تئاتر هنوز تئاتر است.