در بستر تئاتر معاصر، جایی که اجراها اغلب یا به بازتولید فرمول‌های مصرف‌شده بسنده می‌کنند یا به بازنمایی‌های سطحی از بحران‌های اجتماعی فروکاسته می‌شوند، نمایش «ناگه‌آن» به‌مثابه یک استثناء معنادار ظاهر می‌شود؛ اجرایی که نه در پی روایت صرف، بلکه در جست‌وجوی احیای تجربه‌ی زنده‌ی تئاتر است.
«ناگه‌آن» با تکیه بر کمدی سیاه، امر تراژیک را نه از طریق بازنمایی مستقیم، بلکه از مسیر اختلال در عادت‌های ادراکی تماشاگر پیش می‌برد. خنده در این نمایش کارکرد تزئینی ندارد؛ بلکه به‌عنوان یک سازوکار انتقادی عمل می‌کند که مرز میان رویا و واقعیت را ناپایدار می‌سازد و تماشاگر را در موقعیتی میان آگاهی و انکار قرار می‌دهد.
آنچه اجرا را از بسیاری از آثار هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند، تأکید آن بر اتمسفر به‌عنوان بنیان درام است. «ناگه‌آن» بیش از آن‌که به روایت خطی متکی باشد، بر تولید فضای حسی و تنشی مداوم میان صحنه و سالن تکیه دارد؛ فضایی که در آن تماشاگر نه ناظر بیرونی، بلکه بخشی از فرآیند شکل‌گیری معناست. این همان لحظه‌ی وصال است؛ وصالِ نادرِ میان اجرا و ادراک، که تنها در تئاتر زنده امکان وقوع دارد.
در شرایطی که بارها از افول تأثیرگذاری تئاتر سخن گفته می‌شود، «ناگه‌آن» نشان می‌دهد مسئله نه پایان تئاتر، بلکه فراموشی منطق زنده‌بودن آن است. این نمایش با پذیرش ریسک اجرا، ناپایداری معنا و امکان خطا، تئاتر را به وضعیت اصیل خود بازمی‌گرداند: رویدادی یگانه که در لحظه اتفاق می‌افتد و قابل بازتولید ... دیدن ادامه ›› نیست.
«ناگه‌آن» تماشاگر را آرام نمی‌کند؛ بلکه ناگه‌آن به او بازمی‌گرداند. اجرایی که یادآور می‌شود تئاتر، اگر همچنان به اتمسفر، بدن، زمان حال و مواجهه‌ی مستقیم وفادار بماند، نه‌تنها زنده است، بلکه هنوز قادر است تجربه‌ای عمیق، انتقادی و ماندگار خلق کند
ممونم از رضا قاسمی که موسیقی فوق العاده
را درست کرده ، خسته نباشید به بازیگران خانم امیری خانم جعفرزاده و آقای موحدی پور بسیار عالی بودید و در آخر هم باید فقط از مرتضی کوهی تشکر کرد که انسانی با اندیشه متعالی و هنرمند است