و این نوستالژی چه می کند با عالم نمایش.
اولش چند تا فیلم سفارشی در دوران انقلاب بود. بعد چند تا کمدی موفق از روزهای جنگ، یکهو چشم باز کردیم و دیدیم هر چی فیلم سینمایی کمدی است برای دورانیه که سخت ترین دوران زندگی معاصر ایرانیان بوده. جنگ و موشک و کوپن و کمبود و بی برقی. روزهای سختی که رفت و ما براشون جک هم ساختیم.
حالا این موج تو تیاتر هم داره کم و بیش دیده میشه.
میشه کافه باراکا را مثال زد ولی کافه باراکا چند تا چیز دارد که دیدنش را جذابتر می کنه.
اول این ایده خوب که سرنوشت شخصیتهای فیلم "ممل آمریکایی" چه شد؟ ممل و نسرین و اصغر ترقه و باقی اون آدمها بعد از انقلاب بهشون چی گذشت و دوم اجرای یک خواننده بسیار خوش صدا و سیما به همراه همخوان زیباشون.
واقعا این نمایش قند مکرر است. هم کنسرت کوچکی است از آهنگهای خاطره انگیز قبل از انقلاب و هم نمایشی با گوشه های کمدی. البته یه جاهایی شاید طنزش در نیامده ولی بخش موسیقی کمک کردن جبران بشه. این رو هم بگم این نمایش اصلا برای کودکان مناسب نیست. یه خورده هم با این مساله که همه تکه های بازی بهروز وثوقی را خواستن توش بچپونن تو ذوق می زند. سکانس مشهور دعوای فیلم کندو اصلا نیازی به باز آفرینی نداشت. نه لازم بود و نه در آمده بود. همینطور اون خط ... دیدن ادامه ›› داستانی که در انتها حاجی می اومد و ... ( اسپویل نکنم)
میتونست همه چیز در ذهن باشد و خاطرات شخصی یغما. اینجوری قشنگ تر هم بود.
بازیگران همه خوب بودن به ویژه آقای میرزاییان که هنوز برای من جن جونی فین جن است.
در انتها باید از امکانات صوتی ای که به این نمایش اختصاص داده بودن تشکر کنم. درسته همه دکور می لرزید ولی واقعا کیف داشت. من چندان اهل موسیقی زنده نیستم اما این اجرای زنده مهران اسمی ( به همراه همخوان زیبا و گروه حرفه ای شون) بسیار به یاد موندی بود و اسمشون را جهت دیدن سایر اجراهای آوازش حتما گوگل خواهم کرد.