🔸«در همسایگی تزارها»؛ روایتی چندلایه از زیست انسان در سایه قدرت و تاریخ


تئاتر آنلاین: نمایش «در همسایگی تزارها» به نویسندگی محمدرضا کوهستانی و کارگردانی احمد سلیمانی، نمونه‌ای دقیق، اندیشیده و چندلایه از تئاتر معاصر ایران است؛ اجرایی که با تکیه بر متن هوشمندانه و کارگردانی مینیمال اما عمیق، مخاطب را به تماشای زیست انسان‌هایی دعوت می‌کند که در مجاورت تاریخ، قدرت و سایه‌های بزرگ‌تر از خود زندگی می‌کنند.

«همسایگی» در این نمایش صرفاً یک موقعیت مکانی نیست، بلکه مفهومی فلسفی و اجتماعی است؛ جایی که آدم‌ها ناخواسته در کنار امر عظیم قرار می‌گیرند و هویت‌شان در نسبت با آن تعریف می‌شود. تزارها در این معنا، بیش از آن‌که شخصیت باشند، استعاره‌ای از قدرت، تاریخ و سلطه‌اند؛ عناصری همیشه حاضر که زندگی روزمره را به شکلی نامرئی اما مداوم تحت تأث
یر قرار می‌دهند.

احمد سلیمانی با درک دقیق از جهان نمایشی کوهستانی، اجرایی خلق کرده که مبتنی بر سکوت، ... دیدن ادامه ›› مکث و جزئیات رفتاری است. صحنه‌ها فرصت نفس کشیدن دارند، روابط انسانی به‌تدریج شکل می‌گیرند و معنا نه با تأکید مستقیم، بلکه به شکلی آرام و تدریجی به مخاطب منتقل می‌شود.

بازیگران نمایش، کلیتی منسجم و هماهنگ می‌سازند. علی اوجی با حضوری کنترل‌شده و دقیق، وزنی مفهومی به صحنه می‌دهد و شخصیتی را شکل می‌دهد که میان قدرت و تردید معلق است. الناز حبیبی با ریزه‌کاری‌های درونی در نگاه و لحن، لایه‌های عاطفی پنهان متن را زنده می‌کند و نسرین نصرتی با انرژی زنده و واکنش‌های انسانی، ضربان حیات را در بطن اجرا حفظ می‌کند.

نمایش در مرز ظریف میان طنز تلخ و درام تأمل‌برانگیز حرکت می‌کند؛ جایی که لبخندها اغلب طعم اندوه دارند و موقعیت‌های به‌ظاهر عادی، ناگهان به پرسش‌های عمیق وجودی بدل می‌شوند. این تعادل ظریف، از نقاط قوت اجرای سلیمانی به‌شمار می‌آید.

طراحی صحنه و نور، فضایی هم‌زمان معاصر و تاریخی را تداعی می‌کند و به شکل مؤثری جهان نمایش را کامل می‌سازد. همه‌چیز در خدمت ایده «همسایگی با قدرت» است؛ قدرتی که دیده می‌شود، اما مستقیم لمس نمی‌شود و درست به همین دلیل، تأثیرش عمیق‌تر است.

«در همسایگی تزارها» نمایشی نیست که تماشاگر را سرگرم کند تا فراموش کند؛ بلکه آرام، بی‌ادعا و صبورانه او را وادار به فکر کردن می‌کند؛ درباره نس
بت خودش با قدرت، با تاریخ و با همسایه‌هایی که شاید چندان هم دور از او نباشند. این اثر، تئاتری بالغ، نجیب و عمیق است که ارزشش نه در فریاد، بلکه در سکوت‌های حساب‌شده و معنا‌دارش نهفته است.

نویسنده: احسان سبکتکین