فیلم‌تئاتر › سیزیف

واقعا جز بهترین تئاتر های ایران هست حتما این اثر رو ببینید و فیلمش رو نگاه کنید.

برای کسانی که قبلاً این نمایش رو دیده‌ن تخفیف داره؟

محمد برهمنی بااستعدادترین کارگردان جوان حال حاضر ماست. این میزان از دقت و کنترل بازیگران کم‌سابقه است. حتما این نمایش درخشان را ببینید.

واقعا فیلم تیاتر با کیفیتی بود (صدا، تصویر، تدوین)
اونقدر هم که دوستان میگفتن نیاز به پاس کردن پیش نیاز (اتوبوسی به نام هوس، نمایشنامه کلفت و...) نداشت به نظر من! یعنی بدون آگاهی و اطلاع ازون پیش نیازها هم میشه از دیدن این اثر و اجرا لذت برد!
در واقع مونولوگ معروف اسماعیل گرجی در انتهای نمایش درباره "بازیگری و زایمان" خود به تنهایی گویای منظور و مفهوم داستان این نمایشِ!!!
در آخر من فکر میکنم اگر کسی "زندگی در تئاترُ" دوست داشته باشه و باهاش ارتباط برقرار کرده باشه این اجرا و نمایش رو هم دوست خواهد داشت!
سپاس از همه عوامل این اثر و نمایش بی نظیر و تیوال عزیز..

بسیار خرسندم که این کار رو در سالن تئاتر ندیدم...

فیلم تئاتر اجرای اول بود.
بهترین تئاتری که دیدم👌
به امید اجرای دوباره✌

ممنون که تو این روزها، لذت تئاتر خوب برام یادآوری کردین، این حس و لذت را فراموش کرده بودم.

خیلی دوست داشتم این اجرارو تک تک خاطرات اون روزی که دیدمش اومد جلو چشمم با دیدن دوباره فیلم اجرا! هرچند که اون لذت زنده دیدن و نفس نفس زدن بازیگر ها رو نداشت ولی فوق العاده بود!

امکان خرید و تماشای آنلاین این فیلم تئاتر از پنج شنبه ۲۶ تیر ساعت ۱۲:۰۰ در تیوال آغاز می شود.

با عجله وسایلم رو جمع و‌جور کردم، باید به تئاتر می‌رسیدم، از کامنت‌های تیوال فهمیده بودم که بهتره قبل از تماشای سیزیف، فیلم اتوبوسی به نام هوس رو دیده باشم، فیلم رو دیدم و نیم‌نگاهی هم به نمایش‌نامه‌ی کلفت انداختم.
توی اسنپ زندگی‌نامه‌ی ویوین لی رو نگاه کردم و یهو به خودم اومدم، درست مثل شاگردی که برای جلسه‌ی امتحان آماده می‌شه داشتم برای سیزیف آماده می‌شدم، آخرین باری که اینقدر عمیق درگیر موضوعی شده بودم کِی بود؟ یادم نیست.
سیزیف کارش رو با شما دقیقا پیش از شروع تئاتر شروع می‌کنه، یک اجرای مدرن، بازی‌های روان و پرتحرک و البته اسم درست و بجا، افسانه‌ی سیزیف مقاله‌ای از #آلبرکامو ست و به داستان سیزیف اشاره می‌کنه که مجازاتش حابجا کردن سنگ بزرگی بوده.
درست مثل بلانش.
نقطه‌ی مشترک ویویون‌لی، هیث لجر و رابین ویلیامز، مریلین مونرو و... علاوه بر بازیگری چیز دیگه‌ای هم هست: غرق شدن توی شاه‌نقششون!
جایی در اواخر نمایش اسماعیل گرجی رو به جمعیت می‌شینه و با مونولوگی بازیگری رو به مادر بودن تشبیه می‌کنه، با این تفاوت که بازیگر «می‌زاید که بمیراند» این خطابه‌ی -به قول نمایش‌نامه نویس - کلیشه‌ای در کلیشه‌ای‌ترین نقطه‌ی صحنه اونقدر عمیق و درست ایراد میشه که تا چندروز بعد از نمایش به مفهومش فکر می‌کنی.
به صدای بلانش ... دیدن ادامه ›› وقتی با گریه می‌گه: «گاهی وقتا نمی‌دونم تو دوست من هستی یا دشمنم؟»
شاید بهترین توصیف از این نمایش این جمله‌ی تولستوی باشه که می‌گه:
«هنرمند از طریق هنر خود مخاطبان را به احساسی مبتلا می‌کند که خود تجربه کرده است.»

+بهش گفتم بازیگر روبه‌روی من باید آدم باشه من با حیوون جماعت کار نمی‌کنم.
-این با حیوون جماعت کار نمی‌کنه.
+تشخیص این‌که کی آدمه کی حیوونه با خودمه نه هیچ حیوون دیگه‌ای.
-تشخیص این‌که کی حیوونه کی آدمه با خود حیوونشه. نه هیچ حیوون دیگه‌ای.
+مرسی.
-خواهش می‌کنم.

-بلانش، یادت میاد وقتی قبول کردی که من وارد زندگیت بشم اوضاع‌رو عوض کردی، وقتی قبول کردی که من پارتنرت بشم برای دومین بار اوضاع‌رو عوض کردی، الان برای سومین بار اوضاع‌رو عوض کردی. ولی این‌بار برای همیشه، دیگه برگشتی در کار نیست عزیزم.
#او

بخشی از موزیک‌های نمایش:
موزیک آغازین:
Just ( After song of songs)-David Lang
موزیک وسط کار:
Mr. Lonely-Bobby Vinton
موزیک انتهایی:
Hope (Xavier's Theme)-John Ottman

با سلام خدمت دوستان
// در ستایش تئاتر//
نمایشنامه: عجیب است که با یک نمایشنامه ایرانی روبرو هستم و متن خوب و دقیق و قوی است، البته شخصیت پردازی مرد داستان از فیلمی بطور خاص و غافلگیریی انتهاییش از فیلم آمریکایی است (به خاطر لو نرفتن اسم فیلم ها را نگفتم)
خب دیالوگها را به الطبع از نمایشنامه برجسته جهان و به جا استفاده کرده است، ایراد خاصی به جز غافلگیری پایانی اش نمی توانیم بگیریم.
بازی ها: نقش مرد بسیار خوب است و زن هم خوب است و مرد دوبرابری بهتر از زن.
سالها بود که ((بازی تئاتری)) ندیده بودم بازی هایی قوی با بدن منعطف و اغراق با میمیک های فوق العاده چهره .. و البته صدای رسا بدون داد و بیدادهای معمول.. در بدن و میمیک صورت بازیگر مرد عالی بود ولی بیانش متوسط بود...
بازی هایی دیدیم که فقط بعضی اساتید در کلاس های بازیگری شان آموزش می دهند و البته زیاد ازش استفاده نمی شود.. می توانیم بگوییم بازیگر مرد از نظر تکنیک نمره ... دیدن ادامه ›› عالی می گیرد و تا به امروز در سال98 و سال 97 بهترین بازی را از نظر من داشته است... و باید چیزی شبیه Fantastic یا بگوییم wwwooo
تماشاچی نتوانسته بود بین خود مرد و بازی هایش فاصله گذاری کند البته ایراد کارگردانی است..
زن هم بدنش قوی تر از میمیک و صدایش بود و البته لرزه های بدنش و استیصال هایش و تنهاییش.. به خوبی به نقشش نزدیک شده بود و می توانم بگویم در زمینه ارتباط فکری به مشخصات و مختصات ذهنی نقشش بیشتر نزدیک شده بود..
اگر بازیگر نقش زن مثل مرد توانمندتر بود و اگر بازیگر مرد درکی از مختصات ذهنی اش می یافتیم زوجی عالی از بازیگری در یک اثر هنری به نظاره می نشستیم...
طراحی صحنه: بعد از مدت ها دکور دیدیم و دکوری در خدمت میزانسن ها، دکور خوبی بود ولی بگویم عالی بود، نه، کارایی داشت و درخدمت نمایش... خلاقیت دکوری آنچنانی نداشت ولی صندلی تک چوبی اش عالی بود.
گریم: گریم بازیگر مرد خوب بود ولی باید بازیگر زن هم گریم می شد چون در جایی هم از بازیگر زن خواسته می شود که گریمش را پا ک کند .... در هر تغییر نقش می توانستیم با گریم هایی جدید (حداقل طراحی گریم جدید) روبرو باشیم، که نبودیم و این هم یکی دیگر از ضعف های کارگردان است...
طراحی لباس: خوب بود و در خدمت نمایش... // البته می توانست برای بازیگر زن تغییر لباس های بیشتر و جذاب تر باشیم مثل لباس جالب مرد در آغاز نمایش...
میزانسن: فکر کنم دیگر جایی از صحنه نبود که بازیگران از آن استفاده نکرده باشند، فقط بازیگران شنا نکردند و پرواز... // اما ظرفیت این را داشت که از دکورش بیشتر استفاده کند که نکرد.. و هربار نه بطور تکراری از مبل و میز و صندلی هایش بازی های بیشتری بگیرد، که نگرفت.
در بعضی ها جاها پشت به تماشاچی، بازیگران به ایفای نقش می پرداختند که لزومی نداشت و کمکی به پیشبرد داستان نکرد.
باید دقت کرد سالن تئاتر مستقل برای اجرای این نمایش بزرگ بود و باید میزانسن ها براساس دید تماشاچی ها حتی حرامزاده گوشه سمت راست اجرا می شد تا همه بتوانند متوجه سیر داستان بشوند.../// با این همه به نظرم نمره خیلی خوبی برای اکثر میزانسن هایش می گیرد.
هدایت بازیگران و دیگر عوامل: من کارگردان این نمایش را خالقی دیکتاتور و خلاق و جزئی نگر دیدم که دخالت هایش بعضاً در بازی و طراحی صحنه و گریم و... فرصت نشان دادن توانایی ها و خلاقیت های فردی دیگر عوامل را در بعضی جاها سرکوب کرده بود و نظر خودش را به همکارانش دیکته کرده بود، اما در اواسط و به خصوص انتهای نمایش این جزئی نگری ها کم کم رنگ باخت..
موسیقی: سعی شده بود بنابر نمایشی که در حال اجراست موسیقی متناسبی نیز پخش شود ولی خب چون موسیقی هایش را نمی شناسم نظری هم ندارم.
فصل درخشان: در جایی که همه فکر کردیم نمایش تمام شده و ایستادیم و شروع به دست زدن کردیم در حالیکه دیدم نمایش به پایان نرسیده و ما نیز جزئی از نمایش او شدیم.. ، در تئاترهای دیگری هم از این موضوع استفاده شده بود در همین امسال و البته چیز جدید و خلاقانه ای محسوب نمی شود اما استفاده درست و به جا از این اتفاق توانایی های کارگردانش را به رخ کشید.
افسوس های من: سیر داستانی در 20 دقیقه اول جذاب است ولی بعد از لو رفتن ایده نمایش بودن بازی هایشان کم کم روند نمایش ملامت بار می شود و تمهیدات کارگردان و استفاده از دکور برای جذابیت به خصوص پرتاب کتاب و گفتن واژه حرامزاده به تماشاچیان هم نمی تواند این 40 دقیقه ملامت بار را کمرنگ کند.. ، تعویض پرده نداریم و تماشاچی همچنان منتظر ضربه و غافلگیری است و چشم از صحنه بر نمی دارد تا مبادا لحظه ای را از دست بدهد صندلی های بد تئاتر مستقل هم به خستگی ذهنی استفاده کنید تا تماشاچی خسته ذهنی و فیزیکی را توامان تجربه کند.. // در جایی بازیگر مرد شروع به خواندن آوازی انگلیسی می کند و کمی هم می رقصد.../// من بودم به خاطر همان افسانه سیزیف این نقش تغییر پرده ها را به موسیقی و رقص و شاید رقص نور می سپردم تا خستگی ذهنی را حداقل از تماشاچی دور کند و فرصت استراحت به او بدهم تا مشتاقانه تر کار را دنبال کند...، چون دیگر تمهیدات کارگردان برای یک تماشاچی حرفه ای موثر واقع نشد چه برسد به تماشاچی عام.
حرف آخر:
تئاتری بود که در ستایش تئاتر لذت دیدن تئاتر را به ما چشاند چیزی که داشت کم کم فراموشمان می شدلذت دیدن تئاتر.
از تمامی عوامل به خصوص نویسنده و کارگردان و دوبازیگر و البته به جز نوید محمد زاده و سالن تئاتر مستقل تشکر می کنم.
با تقدیم احترام به تماشاچیان و خوانندگان این نقد و عوامل فوق الذکر
محمد حسن موسوی

خرید بلیت سانس ویژه این نمایش به کارگردانی محمد برهمنی و بازی اسماعیل گرجی و مهدخت مولایی روز شنبه ۲۲ تیرماه امروز چهارشنبه ساعت ۱۳:۰۰ آغاز خواهد شد.

خرید بلیت روزهای پایانی این نمایش به کارگردانی محمد برهمنی و بازی اسماعیل گرجی و مهدخت مولایی (روزهای یکشنبه ۲۳ تا جمعه ۲۸ تیرماه) امروز سه‌شنبه ساعت ۱۲ آغاز خواهد شد.
تاریخ پایان این نمایش به روز ۲۸ تیرماه تغییر داده شده است.

خرید بلیت دو روز تازه این نمایش به کارگردانی محمد برهمنی و بازی مهدخت مولائی و اسماعیل گرجی (روزهای پنجشنبه ۲۰ و جمعه ۲۱ تیرماه) امروز شنبه ساعت ۱۲ آغاز خواهد شد.

"ازت می ترسم...انگار هم دوست منی هم دشمن من، هم میخوای بهم کمک کنی هم بندازیم تو هچل، انگار همیشه هم دروغ میگی هم راست..."

اصن بعضی از نمایش‌ها مثل سیزیف و زندگی در تئاتر باید نوبتی هر چند ماه یه بار اجرا برن

بعضی وقتها آدم یه فازی داره که یه نمایش یا فیلمو که می بینه به نظرش خیلی خوب میاد و با جوگیری مزمن شروع میکنه در مورد اون کار تبلیغ کردن ولی بعد از یکی دوسال که اون فیلم یا نمایش رو مجددا می بینه متوجه میشه اون کار اونقدرام خوب نبوده و حتی تو بعضی مواقع خیلی هم ضعیف بوده

بعد از دیدن اجرای سال قبل سیزیف خیلی علاقه مند بودم که ببینم این قضیه جوگیری در مورد این کار که چند ماه منو درگیر خودش کرده هم صدق می کنه یا نه؟
خوشبختانه فرصتی دست داد و با اجرای مجدد سیزیف البته تو یک سالن دیگه تونستم کار رو دوباره ببینم
و خدارو شکر کردم که موفق به دیدن مجدد سیزیف شدم چون متوجه شدم که نه تنها این جوگیری در مورد سیزیف صدق نمی کرده بلکه به مراتب بیشتر از دفعه قبل لذت بردم و باز هم با تمام وجود درگیر این کار قوق العاده شدم
در مورد نمایشنامه سیزیف درسته که یه مقدار پیچیده ست و شاید نیاز به پاس کردن یه سری پیشنیازها مثل خوندن کلفتها و اتوبوسی به نام هوس و غیره داشته باشه ولی فارق از همه این پیشنیازها میشه از اینکار به صورت کاملا مستقل ... دیدن ادامه ›› لذت برد
بنظرم سیزیف اثریه در ستایش از کار طاقت فرسای بازیگری به معنای واقعی کلمه (بازیگر بودن نه ستاره بودن) و چالشهای و اثرات مخرب روحی و روانی که یه بازیگر با نقشهای مختلفی که در طول زندگیش ایفا می کنه مواجه میشه
اگه با سواد تئاتری خیلی اندک خودم در حد یه علاقه مند به تئاتر بخوام به عوامل این نمایش نمره بدم این نمره ها رو میدم:
کارگردانی محمد برهمنی: 8.5 از 10 یا شایدم 9
نمایشنامه محمد صادق گلچین عارفی: 8.5 از 10یا شایدم 9
بازی مهدخت مولایی و اسماعیل گرجی: 10 از 10 بدون هیچ شکی
(البته در مورد دادن نمرات، دارم این نمایش رو با کارهای روی صحنه رفته در تهران تو چند سال اخیر که خودم موفق به دیدنشون شدم مقایسه می کنم ولی به نظرم اگه این کار نره تو جشنواره های تئاتر در کشورهای دیگه جهان اجرا بشه به کل گروه نمایش سیزیف و بخصوص مهدخت مولایی و اسماعیل گرجی ظلم شده چون حقشونه که بیشتر از اینها دیده بشن)
با آرزوی موفقیت تو کارهای جدیدتر و البته امیدواری برای اجرای مجدد سیزیف