رودابه پیریایی Roodism

درود بر شما
ممنون از توجه و پاسختان. اجازه بدهید مورد به مورد پاسخ بدهم، با استناد به اصول متداول نقد و استانداردهای اجرایی.
۱. نثر قرن پنجم
منظورم از «نثر قرن ۵» اشاره به زبان و ساختار روایی متونی است که بیضایی در «کارنامه بندار بیدخش» بازآفرینی کرده. بیضایی گرچه متن معاصر می‌نویسد، اما از نحو، ترکیب‌واژه‌ها و ریتم جمله‌پردازی که یادآور نثر تاریخی (از قرن ۴ تا ۶ هجری) است، استفاده می‌کند. این زبان به دلیل موسیقی درونی و ریتم خاص، نیازمند دقت در وزن ادایی، وقف و اعراب‌گذاری است که این اجرا در این بخش فاقد آن دقت موسیقایی و لحن بود، و این باعث ... دیدن ادامه ›› شد زبانِ متن به شکل یک نثر بی‌ریتم معاصر شنیده شود.

۲. طراحی لباس و شائبهٔ عثمانی
وقتی لباس از لحاظ برش، تزئین، فرم یقه، یا نوع پارچه، تداعی‌کنندهٔ یک جغرافیا یا فرهنگ خاص باشد (مثلاً عثمانی)، این ناخودآگاه بر ذهن تماشاگر اثر می‌گذارد و ممکن است پیام یا هویت فرهنگی اثر را منحرف کند. در تئاتر جهان، اگر متن به فضای فرهنگی دیگری تعلق دارد، باید یا لباس به وضوح امضای طراحی خود را داشته باشد (نه تقلید ناقص از یک فرهنگ دیگر)، یا عمداً مینیمال و خنثی باشد تا تأویل اشتباه ایجاد نکند. در اینجا، لباس‌های مشکی ساده شما، با یقه و برش مشهود، تداعی مستقیم فرهنگ عثمانی–ترکی ایجاد می‌کرد که با بستر فرهنگی متن و فضای ذهنی بیضایی ناهمخوان است.

۳. ضرورت بادی پرفورمنس در متن روایی ایستا
وقتی نمایش تنها دو پرسوناژ دارد، و متن روایی سنگین و خط روایی کند است، در تئاتر معاصر جهان (از گروتفسکی تا پیتر بروک) توصیه می‌شود که از «بادی پرفورمنس» یا «اکشن بدنی» برای ایجاد ریتم بصری و انرژی اجرایی استفاده شود. این یک «سلیقه شخصی» نیست؛ بلکه بخشی از زبان اجرایی است که به حفظ توجه تماشاگر کمک می‌کند. در غیر این‌صورت، خطر افت ریتم و یکنواختی بالاست، به‌خصوص وقتی میزانسن‌ها ایستا و میمیک محدود باشد.

۴. صدای فوسه / هد وویس
صدای بازیگر در بخش عمده‌ای از اجرا از جنس هد وویس (Head Voice) و با فشار تارهای صوتی بالا تولید می‌شد، که در سالن کوچک شاید مشکلی ایجاد نکند، اما برای ادای متن تاریخی و سنگین، طبق اصول فن بیان، صدای دیافراگمی (Chest Voice + Support) شفاف‌تر و ماندگارتر است. این موضوع هم در رسایی و هم در انتقال حس تفاوت ایجاد می‌کند.

۵. دربارهٔ دوبل‌خوانی
با تکنیک «دوبرخوانی» و کاربردش آشنایی دارم. اما بحث من اصلاً به دوبل‌خوانی مربوط نبود، بلکه به نحوهٔ اجرای بیان و بدن بر اساس متن بیضایی اشاره داشت. استفاده از دوبل‌خوانی لزوماً جایگزین طراحی بدنی یا صداسازی مناسب متن نیست.

جمع‌بندی
هدف از نقد، تخریب یا تحمیل سلیقه نیست، بلکه گفت‌وگو بر اساس استانداردهای شناخته‌شدهٔ اصولی، جهانی و تجربهٔ اجرایی است. متن بیضایی ظرفیت بسیار بالایی دارد، و با طراحی بدنی دقیق‌تر، صداسازی متناسب و طراحی لباس بی‌ابهام، امکان ارائه اثری یکدست‌تر و قدرتمندتر وجود داشت

خسته نباشید و خدا قوت

سپاس رودابه جان🙏

در تمام موارد مطرح شده باهاتون کاملاً موافقم جناب شریفی در هر اجرایی بسته به تجربه و زیست مون نشانه های پیدا خواهیم کرد اما اینکه اون نشانه ها بشه ایراد اجرا یا خیر بستگی به بررسی سایر عوامل اجرا داره.اشاره ای به لباس شد ( برای من مثلاً تداعی کننده دوران عثماتی نبود) اتفاقاً با تیز هوشی به زمان معاصر نزدیک تر بود و نقطه قوت اجرا.