بعد از دیدن فیلم و دوباره خوندن نظرتون باید بگم خیلی زیبا نوشتید راجع به فیلم و حس ها.
بعد از تموم شدن فیلم و تشویق طولانی تماشاگران، انگار داشتم برای خودمون دست میزدم که به هرحال موندیم و داریم زندگی میکنیم و امیدواریم که همه چی درست بشه و براش تلاش میکنیم، با اینکه بعضی جاها خیلی سخته، ولی به هرحال اون 8 سال و به خصوص 4 سال آخر رو با امید گذروندیم.
بعد از فیلم یه پیاده روی طولانی و خالی شدن بغضی که تو کل فیلم داشتم می ارزید به تمام حرصهایی که از دیدن بعضی فیلم ها خوردم.
برای من یه جشنواره بود و یه "عصبانی نیستم".