درباره اجراهای جشنواره (35):

*wow*
ن و ک: تینو صالحی
پنجشنبه 9/11/93 – ساعت 17 و 19 - سالن حافظ

نمایش «وُو» نوشته و کارگردانی تینو صالحی که درباره مساله زبان و مشکلاتی که افراد دو زبانه با آن روبه‌رو می‌شود، است خود را برای حضور در بخش تازه های تئاتر ایران جشنواره فجر ... دیدن ادامه ›› آماده می‌کند.
تینو صالحی نویسنده، طراح و کارگردان به خبرنگار مهر گفت: نمایش «وُو» (wow) مثل کارهای قبلی من حال و هوای بومی دارد اما نه به شیوه ای که نمایش ویژگی های آثار آیینی سنتی را داشته باشد. این اثر نمایشی در ارتباط با زبان و ارتباطی است که افراد با وجود تفاوت زبان با هم برقرار می کنند. این نمایش درباره زن کرد زبانی است که در خارج از کشور زندگی می کند و به دلیل اینکه شناختی نسبت به زبان آن کشور ندارد با مشکلاتی برای ارتباط برقرار کردن روبرو می شود. اما در این نمایش از کشور خاصی نام برده نمی شود. در حقیقت مشکل زبان و عدم برقراری ارتباط می تواند در هر کشوری رخ دهد.
این کارگردان تئاتر درباره فضاسازی نمایش و فرم اجرایی اثر توضیح داد: فضای این نمایش کاملا غیرواقعی است و در آن کلاژی از سبک های مختلف به نمایش گذاشته می شود. از لحاظ فرمی مخاطب رگه هایی از سوررئال، اکسپرسیونیزم و حتی تئاتر فیزیکال را شاهد خواهد بود چون درهم آمیزی سبک های مختلف به شیوه کلاژ گونه از ویژگی های دنیای پست مدرن است اما تنها تفاوت این نمایش بر خلاف تصویری که از پست مدرن در ایران وجود دارد این است که مخاطب کار را می فهمد و از داستان و روابط شخصیت ها سر در می آورد.
وی درباره نام نمایش نیز توضیح داد: «وُو»(wow) مخفف world of woman به معنی دنیای زنان ها است. چون خودم کرد و فردی دو زبانه هستم همیشه به این امر واقف بودم که چنین افرادی برای بیان جمله ای به زبان دیگر آن را دوبار بیان می کنند یکبار این جمله در ذهن این افراد به زبان مادری مرور می شود و بعد از آن جمله را به زبان بیگانه بیان می کنند. احساسم این بود که چنین کایر در گذشت زمان آسیب هایی را به روح و ذهن این افراد وارد می کند.
این کارگردان تئاتر درباره ایده پردازی این نمایش بیان کرد: دو سال قبل مصاحبه یا از سوسن تسلیمی دیدم که وی در آن به چگونگی حضورش در کشور سوئد و مشکل ارتباط برقرار کردنی را که به خاطر ندانسن زبان با ان مواجهه شده بود توضیح می داد. در این مصاحبه تسلیمی توضیح می داد که برای ثابت کردن خودش در تئاتر سوئد چطور به تنهایی «مده آ» را به صحنه برده و خودش را ثابت کرده است. این گفتگو جرقه نگارش این نمایشنامه را در ذهن من زد.
وی متذکر شد: نکته مورد توجه در این نمایش این است که همه شخصیت‌ها به جای اینکه لهجه و گویش متفاوت از هم داشته باشند نوع ادبیاتی که با آن صحبت می کنند، متفاوت است. تلاش کردم در این نمایش کلیشه استفاده از لهجه های مختلف را کنار بگذارم و ادم ها را با ادبیات و دایره واژگان متفاوتی که دارند، متمایز از هم نشان دهم.
تینو صالحی درباره این نمایش به خبرنگار هنرآنلاین گفت: من سعی کرده‌ام ساختار دیالوگ گویی منسجمی که در تئاتر مرسوم است به هم بریزم. صحنه‌هایی مونولوگ است که نباید باشد، در صحنه‌هایی تکرار کلماتی است که نباید باشد، جاهایی با گونه‌ای از حرف زدن منقطع رو به روییم که نباید چنین بیانی داشت و تمامی این‌ها جایگزین یک کلیشه شده به نام لهجه. اگر کلیشه شده کار می‌شد، از لهجه استفاده می‌کردم.
او درباره شیوه اجرایی نمایش توضیح داد: شیوه اجرایی این نمایش بیشتر تمرکزی است که بر تماشاگر دارد. جایگاه تماشاگر را تغییر می‌دهم و از حالت دو سویه خارج می‌کنم. این کار بر اساس تجربه‌ای که پیش از این از 1900 به بعد انجام شده است اما چون نتیجه‌ای در بر نداشته این تجربه باز هم تجربه‌پذیر است. آنتونن آرتو جمله‌ای دارد که می‌گوید: در آرزوی تئاتری هستم که به جای این که مخاطب تئاتر را در بر بگیرد و یا مخاطب رو به روی تئاتر باشد، تئاتر، مخاطب را در بر بگیرد. براساس این جمله جای تماشاگر را عوض کردم. تماشاگر مشارکت نمی‌کند اما مشارکت ذهنی دارد و خودش را در جایگاه بازیگران می‌بیند.
این بازیگر و کارگردان تئاتر در ادامه درباره طراحی صحنه این نمایش توضیح داد: در این نمایش از طراحی پیچیده‌ای استفاده نکردم بلکه طراحی من بر اساس سالن حافظ است و هر آنچه در سالن حافظ می‌بیند. اگر قرار بود جای دیگری کار می‌کردم، هر آنچه در کل ساختمان بود، دکور من می‌شد. از دو سال پیش دوست داشتم فرصتی دست بدهد که این کار را در تالار حافظ انجام بدهم و امسال هم که فهمیدم سالن حافظ را می‌‎خواهند خراب کنند، فهمیدم که نمایشم دیگر به درد نمی‌خورد و فکر کردم سریع دست به کار شوم و متن را برای جشنواره بفرستم.
صالحی درباره ایده نمایش گفت: طرح این نمایشنامه در حدود دو سال پیش به ذهنم رسید و دوسال نوشتن آن زمان برد. این متن برداشت خیلی دوری از مده‌آ است. و تنها یک مسئله در هر دو آنها مشترک است و آن فرزند کشی است ولی آنچه بیش از هر چیز ذهن مرا درگیر خود کرد، مشکلاتی بود که با زبان داشتم.
وی در پایان صحبت هایش درباره گروه بازیگران نمایش توضیح داد: این اثر نمایشی با ساختار متفاوتی به صحنه می رود به این ترتیب که جایگاه تماشاگران و بازیگران در کار نسبت به عرفی که وجود دارد متفاوت خواهد بود. آزاده صمدی، علیرضا مهران، بهاره کیان افشار، بهرام افشاری، راحله بدیعی، محمدرضا سجادیان، مهدی شجاعی، مارال عظیمی، بهاره زندی برخی از بازیگران این اثر نمایشی هستند. بهار ایلچی آهنگساز و الهام شعبانی نیز طراحی لباس کار را بر عهده دارند.

برگرفته از: http://www.mehrnews.com/ و http://honaronline.ir