پدر فلین:«تصور کنید چقدر سخت تره؛ مردی تنها، زنی تنها، به مصیبتی شخصی گرفتار بشه..«هیچ کس نمی دونه من بیمارم..هیچ کس نمی دونه من آخرین دوست واقعیم رو از دست دادم..هیچ کس نمی دونه من گناهی مرتکب شدم..» انزوا و گوشه گیری..
انگار دنیا رو از پشت یه پنجره می بینه.یه طرف شیشه مردم خوشحال و بی دردسر و طرف دیگه خودتون..
مصیبتی که بهش گرفتار شدین رو باید به تنهایی تحمل کنین چون نمی تونین راجع بهش با کسی حرف بزنین..
اونایی که به این بلا گرفتار شدن فقط خدا دردشون رو می دونه.. رازشون رو.. راز سکوت درباره ی غم و اندوه شون رو..
و وقتی رو می کنن به آسمون و می گن :«خدایا کمکم کن!» اگه جوابی نشنون چی؟...
امروز در این کلیسا کسانی هستند که به بحران یقین و قطعیت ایمانی که توضیح دادم واقفن … می خوام به شما بگم: شَک می تونه ریسمانی به قدرت و نیرومندی یقین باشه.اگه گم شدین، تنها نیستین..»