گرچه فیلمی با موضوعی نو بود با هدف پیام رسانی اما بزرگترین معضل فیلمهای ایرانی ما هنوز هم کماکان اینست که از اواسط ابتدایی فیلم وبا روشن شدن موضوع کلی ، پایان و سیر داستان کاملا مشخص و قابل پیش بینی ست رکودی که در داستان پیش میاید و مخاطب را تنها با خود میکشد تا به ثانیه های پایانی برسد ... به نظر میرسید برای کارگردان و فیلمنامه نویس ،پیام داستان مهمتر از ساختار وکیفیت ارائه ی فیلم ست ....هنر فیلمبرداری چندانی دران ندیدم بازیها معمولی بدون جذابیت های حرفه ای و درمورد تعدادی از بازیگران بدون حس وکاملا نمایشی
متاسفانه چیزی که بیشتر از هرچیزی در فیلم ناراحتم میکرد بازهم استفاده ی کلیشه ای از دین و مذهب در تعیین و تایید باور مخاطب ست تقسیم بندی آدمهای خوب و بد آدمهای پولدار و فقیر و ادمهای مذهبی و غیر مذهبی ...دراین فیلم هم تم اصلی داستان بوداز نظر من تنها نقطه ی قوت فیلم موضوع بود و در سایر موارد چیزی خاص و خیلی قابل تحسین وجود نداشت ....