نمایش ناتوصیف روایت بی‌نظمی غیرقابل توصیف که شبه انسان‌هایی که گویی انسان‌های آخرین هستند سعی در کشتن آخرین فرزند خودشان دارند (اینکه اگر قصد کشتن دارند چرا به وجود آوردند مشخص نیست، هرچند بهتر است با دید علت و معلولی به این اثر نگاه نکرد) ولی این فرزند نمی‌میرد و سعی می‌کند به گونه‌ای نظم را بازگرداند و آیا موفق می‌شود یا نه؟!
قطعاً این نمایش برای افرادی که دنبال روایت و داستان هستند مناسب نیست. شاید بزرگترین نقطه قوت این اثر طراحی مدیا و صدای آن بود که بهترین موتیف را القا می‌کرد.
بازیگر نقش پدر واقعاً فوق‌العاده بود و تبریک بهش میگم.
در مجموع ورود کارگردان به نمایشنامه کاملاً مشهود بود که دیگر اثری صرفاً از سمت صبا مرشد نبود چرا که اثر گاهی به سمت ضدمتن بودن حرکت می‌کرد.
یک اثر پست‌دراماتیک که شاید اتمسفر ساخته شده آن مهم‌تر از هر چیز دیگری بود.
خسته نباشید به همگی