نوشتن درباره‌ی این کار آسان نیست؛
واژگان، پیش از رسیدن به معنا، دچار انزال می‌شوند.
چگونه می‌توان وصف کرد، وقتی زبان از پسِ عمق و جسارت برنمی‌آید؟

علی شمس، عصیانگری بی‌نظیر است.
در این روزگار تهی و کم‌مایه، که نمایش‌ها قارچ‌گونه می‌رویند،
او هنوز «خودش» است — صادق، مستقل، بی‌تعلق به موج‌های مُد و مصلحت.

فخرِ نمایش ایران بمان،
که بودنت، امیدِ امکانِ اندیشه است.