برای من «هتل بزرگ بوداپست» شبیه قدم‌زدن در یک شهر خیالی است؛ شهری که وس اندرسن با وسواس یک نقاش ساخته. گاستاو ه. با شوخ‌طبعی و انضباطش وسط آشوب‌ها، جهانش را سرپا نگه می‌دارد و رابطه‌اش با زیرو، فراتر از کمدی، تصویری انسانی و پرحس از دوستی می‌شود.

گاهی فرم و رنگ‌ها بر احساس غلبه می‌کنند، اما همین هم بخشی از جذابیت است. فیلم برای من فقط قصه نبود، یک تجربه بود؛ سفری کوتاه که هم خنداند، هم دلتنگم کرد، و هم نگاهم به جزئیات را تیزتر