سلام و خدا قوت
رنگ‌ها و طراحی لباس‌ها بسیار دوست‌داشتنی و چشم‌نواز بودند، اما ریتم کند نمایش باعث شد در طول اجرا خستگی به مخاطب منتقل شود. تلاش زیادی برای درگیر کردن احساس تماشاگر صورت گرفته بود، اما به نظر می‌رسید این تلاش به نتیجه‌ی مطلوب نرسیده است.
موسیقی جنوب به‌خودیِ‌خود زیبا و دلنشین است و شاید بتوان آن را در کنار رنگ و لعاب لباس‌ها، از امتیازهای مثبت این کار دانست. با این حال، نمایش می‌توانست در مدت‌زمان کوتاه‌تر ـ نهایتاً یک ساعت ـ جمع‌بندی شود. نبود اتفاق، تعلیق و خط روایی مشخص که مخاطب بتواند دنبال کند، به‌شدت به چشم می‌آمد. این ضعف بیشتر به متن برمی‌گشت تا کارگردانی یا بازی‌ها.