محمدحسین کلانتری فعال هنری

یه اجرای حرفه‌ای با بازی‌های خوب و رسا.

به جرئت می‌تونم بگم بین تمام اجراهایی که در دو سال گذشته دیدم این اجرا جزو پنج تای اول من هست. ریتم، میزانسن، پر کردن فضا، دراماتورژی اصولی، هماهنگی، اپنینگ و هر چیزی که در حیطه‌ی معماری نمایشنامه بگنجه در این اجرا وجود داشت. با اینکه من خیلی حوصله دیدن و شنیدن تئاتر دیالوگ محور رو ندارم ولی بهم چسبید.
آفرینش اثر هنری با دراماتورژی درست معنا می‌شه. چیزی که این روزها درست فهمیده نشده و در ۹۹ درصد موارد کارگردان‌ها تصور می‌کنن حتما باید به متن وفادار باشن بدون آفرینش اثر هنری خاصی.
این کار رو باید حداقل دو بار ببینید از دو زاویه مختلف. یکی ردیف اول برای دیدن ریزه‌کاری‌ها و دیگری ردیف وسط برای دیدن همه بازیگرا در یک فضای بزرگ‌تر.

شجاعت کارگردان رو تحسین می‌کنم.

سلام. این کار رو به اصرار یکی از دوستان و بخاطر سپاس و پوریا گلستانی و کاخ هنر دیدم که از هر سه راضیم. خوشحالم که اومدم. متاسفانه مدل تبلیغ جوری بود که من تصور می‌کردم با یک اثر دم دستی روبرو هستم و اگر نمی دونستم کارگردان اثر پوریا گلستانی است نمیومدم.
نکته بعدی اینکه ریتم دوزخ رو خیلی دوست داشتم و بهشت. برزخ هم که برزخ بود. ایجاد حس برزخ از برزخ یک کار هنرمندانه بود. تکامل بشری و تاریخ بشر هم به زیبایی نشون داده شد. حتی انتخاب اون وسیله که ابزار جغرافیایی بود و ایجاد اتحاد کیهانی بین زمین و آسمان و انسان و کهکشان و در آخر، ایجاد یک فضای کاملاً زرتشتی و آخرالزمانی و در آخر بازی و خنده. تحرک و تکاملی از غم به شادی.
در آخر، می‌تونم درباره اهمیت این کار از دیدگاه‌های متفاوت هزار صفحه بنویسم از بس که بی نظیر بود ولی اینجا نمی‌شه. خصوصاً حتی اجرای بهشت که از هزار دیدگاه میشه اون خلاقیت رو بررسی کرد. چه عصب شناسی چه اسطوره شناسی.
آفرین و دم شما گرم.

واقعا عالی بووووود. آفففففففففرین.
چیز دیگه‌ای ندارم بگم.

من اصلا دلیل این تعریف و تمجیدها از این نمایش رو متوجه نمی‌شم. تمام نمایش دیالوگ و شعار بود. جوف هم با همین محتوا سر صحنه رفت ولی آن کجا و این کجا.

سلام.
من اجرای اروین رو دیدم و خانم شهبازی. هوش کارگردان + خلاقیت بازیگرها؛ همه چیز عالی.
خصوصا اجرای خانم شهبازی که خیلی من رو گرفت و تکمیل کننده اجرای اروین.

سلام.
به دغدغه کارگردان و هنرنمایی موزیسین احترام می‌ذارم. اما شرط اول بازی در چنین نقش‌هایی ادراک بازیگر از آن نقش است. دایه مال کردها نیست اصلا. دایه مال لرهاست. علاوه بر این، انگار خود کارگردان متوجه شده باشه که نمایش، تماشاگر رو نگرفته طرحِ یک شوک رو در انتهای نمایش پی ریزی می‌کنه که من هم متأثر شدم ولی بعداً از یکی از دوستانم که پرسیدم ایشون هم همین اجرا رو تأیید کرد و متوجه شدم که اون قسمت ( اگرچه بخشیش ممکنه واقعا حمله عصبی بوده باشه ) جزیی از اجرا بوده. درباره ملک طاووس هم حالا کسی مثل من می‌دونه چیه که رشته‌م هست ولی سایر تماشاگران چی؟. به هر حال خیلی جای کار و مطالعه داشت اگرچه دیدنش لازمه خصوصاً برای آکادمیسین‌های ایرانی.

من دیشب هم دوباره و برای بار پنجم یا ششم این تئاتر را دیدم و این بار از منظر کارگردان به صحنه نگاه کردم.
نکته مهم این است که چرا یک نفر بخواهد چنین چیزی بسازد؟
تئاتری که به نظر من وجه ممیزه‌اش این بود که قصه نداشت. و جالب این بود که این نکته را دیشب وقتی از نگاه کارگردان به صحنه نگاه کردم متوجه شدم. در چنین وضعیتی؛ بسیاری از تحلیل‌ها رنگ می‌بازد چون شما با اثری خلاقانه روبرویید که نوعی اسطوره گشایی از روند ساخت تئاتر در ایران است.