پارسا محمدزاده فعال هنری

سبک مورد علاقه ام....
دیشب واقعا لذت بردم. وقتی من خودم شاگرد مهندس پور بودم و تمام کارهای یوسف باپیری و اشکان خیل نژاد رو دیدم و با این زیست ... دیدن ادامه ›› در تئاتر جلو اومدم.
چقدر صحنه لایو از تماشاچی ها رو دوست داشتم.
چقدر صحنه پایانی و حضور تماشاچی بر روی صحنه رو دوست داشتم.
چقدر بازی با نور و تصویر جالب بود.
همه چیز اندازه بود غیر از یک چیز ، سلیقه خود من این شکلی که تماشاچی نباید به طور فیزیکی اذیت بشه،ذهنی و محیطی هر چقدر اذیت بشه اوکیه اما به طور مستقیم فیزیکی نه به همین دلیل 5 ستاره کامل برام نشد.

ابتدا بگم مشخص بود هم کارگردان و هم بازیگران زحمت زیادی کشیدند.
ایده ده دقیقه ابتدای کارگردان هم خوب بود. اما از وقتی دیالوگ شروع شد تئاتر به سمت ضعیف شدن رفت. دیالوگ ها هر چقدر که می گذشت بیشتر احساس شعار میداد و ما را با یک اثر شعارزده مواجه کرد. انگار حرف هایی در دلت مانده و فقط میخوای مستقیم بگی. مشکل اصلی کار متن هست و واقعا متن به همه چیز آسیب زده مخصوصا کارگردانی.
بازیگر ها از پس نقش هاشون بر اومدن مخصوصا بازیگر های دختر و بازیگر پسری که فکر کنم اسمش حسین زهدی.
جایی که دیگه واقعا دیدن اجرا اذیتم کرد قراردادن موقعیت جنگ 12 روزه در کار بود که به شدت وصله بود.
ای کاش کارگردان در ایده اولیه خود می ماند و همه چیز را ترکیب نمی کرد.

خیلی خوشحالم از مجتبی جدی دو تا کار دیدم و در هر دو کاری که دیدم به شدت راضی از سالن بیرون اومدم. امان و حالا این کار.
موضوع این کار به شدت جلوتر و آلترناتیو تر بود و تا به امروز یادم نمیاد تئاتری با این موضوع ملتهب دیده باشم. موضوعی که من خودم در اولین فیلم کوتاهم دغدغه بود البته با یک داستانی دیگر و واقعا دم مجتبی جدی گرم .
بازی بازیگران بسیار خوب بود مخصوصا شیدا خلیق ، دنیز دانش و نازنین حشمدار که براساس شناختی که از نازنین دارم درسته کاراکتر تا حدی در یک سری رفتارها بهش نزدیک بود اما کاملا مشخص بود از اون نزدیکی استفاده نکرده و وارد مرحله ساختن نقش شده.
فقط مشکلی که با کارهای مجتبی جدی دارم دیالوگ های نمایشنامه هایی است که انتخاب میکنه و کار رو ار یک شاهکار به یادماندنی گاهی تبدیل میکنه به اینکه چرا باید در این کار جالب و آلترناتیو الان اینو بشنوم.
کاملا مشخصه در کارگردانی و همه چیز نسبت به امان پیشرفته اما "امان" یک فضای خودمونی ای داشت که خیلی دوستش داشتم.
دمتون گرم که باعث شدید دیشب لذت ببریم.

فوق العاده.
تمام طول نمایش لذت بردم .
یک ابزورد قوی و درست با بازی های درخشان و به یاد موندنی.
چقدر مفاهیم کار رو دوست داشتم
دلم برای ابزورد تنگ شده بود و امشب شب به یاد ماندنی ای برام ساختید .دمتون گرم
«در انتظار گودو اما با نگاهی متفاوت »

در ابتدا بگم نمایش متوسطی بود که یک جاهایی خلاقیت کارگردان رو دوست داشتم.
با یک سری فضاسازی های کمدی مسئله داشتم مثلا اون بازیگری که نقش پدر مقدس رو بازی کرد احساس میکنم در خیلی جاها اضافه کاری داشت در ساختن کمدی و به سمت هجو می رفت.
اما چیزی که واقعا شگفت زده ام کرد بازی بسیار بسیار عالی "الهام جدی"بود از این بازی ها که تا آخر عمرت فراموش نمیکنی و در ذهنت ماندگار میمونه. مثل ایمان صیاد برهانی و میر سعید در "زندگی در تئاتر" یا اسماعیل گرجی و مهدخت در "سیزیف" یا امیر نوروزی در "لانچر 5". اگر کار هم به قدرت این سه تا کار بود قطعا الهام جدی ستایش می شد و کسی نبود که این بازی اندازه و فوق العاده رو فراموش کنه.

بعد از مدت ها یک کاری دیدم که تا حد زیادی دوست داشتم
واقعا تئاتر بود و بازی های بسیار قابل دفاعی داشت.
ممنون از فضای فانتزی ای که ساختید.

کار به غیر از طراحی صحنه و نور جالب هیچ چیز دیگری نداشت
بازی ها خیلی بد بود و از مهتاب ثروتی توقع این اجرای بد رو نداشتم

من این نمایش را در شب اولش دیدم.
قبل از صحبت در مورد خود اجرا، به نظرم این ستایش ها و سبک نوشتن ها در مورد اجرا کمی اغراق است.
نمایش نقاط ضعفی دارد که مخصوصا به متن بر می گردد.
اما خب چنین اجرایی در ایران لازم بود که بشود مخصوصا با این صحنه جالب و طراحی های بدن عجیب (که انگار برای خود بازیگران می باشد چون اکثرا طراح حرکت هستند.)
اما کار میخواد این طوری برخورد کنه که انگار کارگردانی خیلی خفنه و این دیالوگ رو میخواد باهات کنه "ببین من جقدر خفنم" من متاسفانه با این سبک اجراها یه طوریم.

یک کار جسورانه اما نه خلاقانه.
توقعم بیشتر بود
در این زمان اینکه از اول یک نمایش با مونولوگی معمولی و در کنار چند تا کار دیجیتالی کار رو جلو ببری جسورانه است.
اما آیا مساوات هم نبود این طوری تماشاگر ادامه می داد؟
مونولوگ اوفیلیا عالی بود...

بدترین کاری که در چند سال اخیر دیدم.
استفاده بد از فضای خشونت در بستر خیانت که واقعا فکر می کردم به تماشای یک سریال ترکیه ای اومدم.
یازی ها اینقدر بد بود فکر کردم شوخیه و میخواد تا آخر اجرا این طوری باشه که تئاتر در تئاتره و بازی های واقعیمون این شکلی!!!
برای ماهور الوند جیغ و سوت می زنید؟!!!
اینکه از ایمان صیاد برهانی هم بازی به این شدت بد دیدم هم فکر کنم از خلاقیت کارگردانه.
دوستان اگر رفتید آرتو خوندید و از اون جا طرفدار خشونت شدید کاش دوباره بخونید.
و دوستانی که تا کنون نوشتن نمایشنامه خوب،عالی و درخشان دوست دارم تعریفشون رو از نمایشنامه به اشتراک بگذارند.

این تئاتر در مقایسه با اجرای چند سال پیش خود پسرفت قابل تشخیصی داشت. بازی ها به جون داری قبل نبود و صحنه های انگار با عجله جلو می رفت و در ذهن و دل مخاطب نمی نشید.
اما نمیشه از دیدنش پشیمان بود...
نظرم رو دیر قرار دادم :-)

کار دغدغه مند و در همه چیز اندازه ای بود.
بازی بازیگران به جز بازی نقش خواننده که یک مقدار بیش از اندازه در تیپ مانده بود، همگی عالی و اندازه بود. در بخش بازیگری کار واقعا خوب بود. مخصوصا صحنه های مونولوگ الناز اسمعیل زادگان چقدر تاثیرگذار اتفاق افتاد و چقدر بازیگر درستیه.
در بخش نمایشنامه غیر از اون جاهایی که از اسامی ایرانی یا رپ به سبک فارسی استفاده می شد، همه چیز خوب و درست جلوه می کرد. نمایشنامه مخاطب رو کاملا راضی نگه می داشت.
در بخش کارگردانی نسبت به بقیه بخش ها ضعیف تر عمل گردید، البته در بازیگری و انتخاب نمایشنامه (یا نوشتن نمایشنامه) که در واقع اونم کار کارگردانه، عالی نمایش جلو رفته، منظور از کارگردانی در این جا برای من، میزانسن هاست. میزانسن ها اصلا به پختگی نرسیده بود و سردرگرمی در فضا کاملا مشهود بود اما نه سردرگرمی انتخاب شده.
در نهایت از دیدن اجرا راضی هستم و دم شما گرم که شب یلدا ما رو قشنگ تر کردید.
پ.ن: خیلی خوشحالم بعد از 11 سال علاقه به تئاترو زیست در آن، بخشی از برنامه شب یلدا خانواده ام، به دیدن تئاتر میره.

نمایشی بود که درگیرت میکرد. به ساعت دقت نمیکردی و دقیقا در درست ترین زمان ممکن تمام می شود.
بازی ها بسیار عالی و اندازه می باشد به غیر از بازیگر ... دیدن ادامه ›› مونولوگ اول که بازیش بیرون میزنه (البته در مقایسه با بقیه بازیگران )که در اندازه ترین حالت ممکن بازی می کنند.
نمایشنامه در بعضی از جاها افت میکنه و انگار جدا از بقیه فضاهای کار عمل میکنه .
آخه "الناز شاکردوست"؟!!!!
نمایش بدون اینکه ادعای عمیق بودن کند چقدر درست و عمیق در ذهن و روح ما عمق پیدا میکنه و در بهترین شکل اعتراض خود را نشان می دهد. لباس ها بسیار خوب انتخاب شده و طراحی صحنه ای متوسط.
پایان بندی فوق العاده (چقدر بازیگر خانم جلسه ای خوب از پس نقش بر آمده) و موسیقی پایانی گوش نواز و با حال متفاوتی تماشاچی رو رها میکنه.
ممنون که رورانس نداشتید و شماها درخشانید

در ابتدا بگم که من ابزورد سبک مورد علاقه ام هست و همیشه نگاه مثبت دارم.
کار شروع خوبی داره و از همون ابتدا تماشاچی ها را در حالتی قرار می دهد ... دیدن ادامه ›› که از دنیای بیرون فاصله بگیره. من واقعا احساس کردم وارد دنیای جدیدی شدم. چقدر طراحی صحنه و به خصوص نور عالی کار کرده. حضور نقش تماشاگر در نزدیکی تماشاچی چقدر انتخاب درست و به جایی بوده است.
اما من کجا مشکل جدی پیدا کردم، اون ویدئویی که وسط کار پخش شد و راجع به ضد تئاتر صحبت شد. خیلی حرکت اضافی ای بود. هر چیزی که کار رو به سمت ایدئولوژریک شدن ببره ضربه بزرگی به هر کاری هست. این نگاه عقل کل واقعا اذیت کننده بود. (به خود من که حس توهین دست داد که یک سری نظریه های تئاتری اینقدر ساده برام بیان بشه.) اگر نگاه اینه که مخاطبی که این سبک رو نمی پسنده هم ارتباط بگیره که خیلی غیر منطقی. کاری برای مخاطب با این نگاه ساخته بشه و بعد در چند جمله عین مدرسه بهش بگن چی دیدی. نمیشه هر دو سمت رو گرفت. این مشکل ایدئولوژیک شدن نمایش رو در انتهای کار هم داشتم که انگار رویکرد ایستادگی در برابر جبر حاکم رو القا می کرد. حس وصله داشت.
غیر از صحبت های بالا، مشکل اصلی کار رو در طولانی بودن کار می بینم. خیلی راحت میتونست کوتاه تر شود و اجازه بده افرادی که لذت بردن شب های دیگه هم به سالن بیاره.
ویرانی صحنه در قاب عکس پایانی عالی بود ، یک قاب عکس شاهکار...
در نهایت کاش کار رورانس نداشت، حیف بود جهانی که میسازه با دست زدن های پایانی از بین بره. من دوست داشتم با همون حال برم بیرون.
خسته نباشید به تمام عوامل عزیز کار و لذت بردیم.