حسین مشکاتی کارگردان تئاتر

سلام و خداقوت خدمت عزیزانِ ریگ چاه ، استاد و دوست عزیزم جلال محبی

اجرا از چند جانب جذابیت بالایی را برخوردار بود.
نمایشِ فضای زندگی سربازان مرزی
در کنارهم قرارگیری فرهنگ های متفاوت ایرانی
ایستادگی در عین تعامل طنز کاراکتر ها
دیالوگ هایی که گاها عمیق میشد
نفی قدرت های منفعت طلب
و ...

چیزی که به دلم ننشست ، پایان بندی اجرا بود که پتانسیل خیلی بهتر شدن داشت. چه به لحاظ ادای محتوا ، چه ... دیدن ادامه ›› پلات پایانی داستان و چه مسیر انتقال احساس‌.

فن بیان و ادای دیالوگ طوری بود که چندین مرتبه از اجرا جا ماندم و بسیاری از دیالوگ ها و لحظاتی که مخاطب می‌توانست از آن لذت برده و ری اکشن بدهد بابت این نقصان هدر رفت.
مانند صحنه بیان خودکشی توسط سرباز اصفهانی

در طول اجرا تا لحظه ی ورود آقای محبی متعجب بودم که چرا نقش سرباز تُرک رو از ایشون گرفتن اما لحظه ی ورود متوجه خلق نقش دیگری در اجرا شدم که ارتباط مخاطب از آن جای اجرا به بعد بصورت ملموسی نمایان شد.

خداقوت و آرزوی موفقیت

درود و خداقوت

اجرا به زبان ساده توانست آنچه می‌خواهد را خلق کند و چقدر اسم های خارجی که دیگر نباید خارجی باشند.
روزی از آنِ فرشت ها بوده اند و حالا به تلخی نصیب روزگار ما شدند.
چهره هایی از نسل جدید که دیگر نمی‌توانند حتی در قاب دوربین هم بخندند.

چیزی که برایم جذابیت زیادی داشت فهم و درک کارگردان نسبت به فضای روز جامعه بود. اینکه *متاسفانه* مدت زیادی ست با حضور فضای مجازی ، اسکرول ها و محتواهایی که در کوتاه ترین زمان ممکن قصد مقصد دارند، از صحنه های طولانی و پیچیده ... دیدن ادامه ›› دور شده ایم.
و اجرای شما در بهترین زمان و با منطقی ترین پلات به انجام رسید.

نکته ای که برایم مبهم ماند این بود که چرا اجرا منسجم نبود.
ناهمگونی در فرم اجرایی نگذاشت تمرکز کافی داشته باشم. به طور مثال تماما صامت می‌بود یا فرم و خلق آوا و یا اتکا می‌کردید به همان عکسی که زبانش نوشتار زمینه صحنه بود یا حتی اجرا نگتیوی...

ممنونم از اجرایتان
آرزوی موفقیت
خداقوت

و چقدر تام هایی که خودمان ها را تداعی کرد.

پارسال کتبا نظرم را روی کاغذ نوشته بودم و الان فرصتی کردم که اینجا هم بنویسم

درود و احترام خدمت عزیزانِ ( آنتیگونه)
اصولا تئاتر در لحظه به لحظه اجازه ای وارد کردن شوک به مخاطب را دارد شوکی که شاید به مراتب ملموس تر از سینما واقع خواهد شد چرا که در دل شهر آن نشسته ای و بازیگران را زندگی میکنی و زیبایی تئاتر بر خلاف نظر برشت شریف یعنی همین به نظر و حال شخصی ام
اینکه یک کار و ترفند اگر چه کهنه را روی صحنه میبینیم و شوآف عدم حضور بازیگر زن (آنتیگونه) را دو نکته ی مثبت را به من میرساند
اول اینکه مخاطب لحظه ای از دنیای تئاتر سوفوکل به دنیای محمدرضا آگاه می آید و متوجه میشود مرزی وجود ندارد ، فاصله گذاری وجود ندارد و تو به عنوان مخاطب در دنیای کارگردان نیز وجود داری تا آنجایی که حتی از یکیتان کمک میگیرد برای اجرا و این همان زیست زیبای تئاتر است.
و نکته دوم اینکه ریتم کار را خودت طوری تنظیم میکنی که در لحظه ی آخر و نهایت کلافگی مخاطب و سردرگمی او رقص غم و خودکشی فوق العاده ای را ... دیدن ادامه ›› تماشا میکنی
من که فقط گفتم به به
اما چندین نفر را هم بعد از اجرا دیدم که ناراضی هستن
خداقوت به این تیم و اجراکنندگان فوق العاده آن و بازیسازی های دقیق و ملموس
باتشکر

به گمانم خیلی از کارهایی که پارسال تماشا کردم نظرم را مکتوب نوشته اما داخل تیوال نرسیدم بگذارم

درود و احترام خدمت عزیزان (چنگال)
نمیدانم چرا همه خیلی دوست داریم سورئال کار کنیم و این در حالی است که از سورئال های مطرح جهان عقب هستیم ، از کجا تعریفمان برای سورئال ناهار خوردن روی میز پینگ پنگ شده ؟! آیا سورئال همه اش همین است ؟
آیا بازیگر شما همان بازیگر صحیح سورئال است و مرز اجرا را متوجه شده ؟!
یا اینکه چرا وقتی داستانی پتانسیل سورئالیسم را ندارد به سمت آن میرویم ، یا اینکه اگر میخواهیم به دلایل جذاب تر بودن متد های سورئال ، سورئال کار کنیم چرا به سراغ داستانی نرویم که سورئال خیز باشد ؟
طوری که در تمامی لحظات همه ی اجرا با تمام قوا اصرار دارد سورئال باشد اما نیست ...
در کل هر هنری از هنرمندی به در آید برایم شریف و محترم است ، خداقوت به تیم چنگال و به امید دیدن کارهای بهتر
کار ریتم و المان های جذابی داشت و از بازی خوب چند بازیگر لذت بردم
با تشکر

درود و احترام خدمت درخشان کنندگان سیاه ترین صحنه ، بانو رضی و حمید رحیمی عزیز
سه مرتبه اجرا رو دیدم با افراد مختلف ...
ایده و هسته اولیه ی کار بسیار جذاب و تقریبا فراگیر هست.
داستان اما هر چه جلوتر میرفتیم خودش را بیشتر در صحنه گم میکرد و بیشتر پا در مسیرهای بی مقصد میگذاشت
طوری که هنوز بعد از سه بار برایم مبهم است که کار چگونه در آن نقطه بعد حدود یک ساعت و ربع به پایان میرسد ؟!
کاری که از لحظه به لحظه نقش آفرینی بی بدیل ریحانه رضی اش دارم لذت میبرم.
داستان در کمال سادگی ، قصد کمالگرایی داشت... اما حیف
نوع اتودها در بعضی بخش هم برایم مبهم باقی مانده ، البته شاید سلیقه باشد و سلیقه ی من نسبت به متن آن اجرا نباشد ( مانند اتود شناخت خیانت ... دیدن ادامه ›› مرد توسط زن یا حتی اتود بازی مرد)
در هر صورت جای خسته نباشید داره این تیم محترم که انتظار کار بسیار بهتری را برای کار بعدیشان داریم و انتظار حتی

پ.ن1: در آخرین اجرایی که از این گروه در خانه نمایش دیوار دیدم خانم ریحانه رضی با اینکه دچار سرفه های ناخودآگاه و سختی شده بودند بسیار حرفه ای صحنه را مدیریت و اجرا کردند
پ.ن2: اولین اجراهای این گروه بود، در هامون که قبل از اجرا چند دقیقه با کوروش شاهونه عزیز گپ صمیمانه ای زدیم و لذت بردم از تواضع و احترامشون ، اما متاستفانه در اجرای خانه هنر دیوار رفتار های عجیبی از ایشون دیدم طوری که حتی جوابگوی خداقوت های پایان رورانس نبودند اگر جواب سلام داده نشده ی به جا مانده قبل از اجرا را فاکتور بگیریم ...
چون از چندین نفر این تغییر رفتار را شنیدم حس کردم به عنوان مخاطب تئاتر وقتی چنین تغییری دیده میشود نیازمند نقد خواهد بود
کوروش عزیز خوب بمان ...
باتشکر

درود بر دوستانِ (کلاغ)

سالهاست سورئال را در فیلم آثار خارجی میبینم …
شاید هم فیلم های تئاترهای اولی که قبل از جنش ۱۴۰۱ برای اولین روزها زنده میدیدمشان و بعد از جنش تمام شدند و عده ای از آنها هنوز در سکوت هستند و شاید کم و کاستی سورئال های امروز از نبودن الگوهای درست و مطالعه شده هست که نیستند
کاش نویسندگان و کارگردانان بتوانند مرز بین رئال و سورئال را تشخیص بدهند و زیبایی یکی از این ها را به رخ بکشند جای آنکه با یک تلفیق ناهموار کار ضعیف و بی دفاع ارائه دهند.
متن در زیرلایه های خود ، در ژانر شناسی و در پلات نویسی ضعف مشهود دارد، Plot Holes متن کجاست ؟! و اگر دایره ای نوشته اید منطق گره گذاری های اشتباه چیست ؟! همه ی اینها خسته کننده بود برام ... دیدن ادامه ›› و اذیتم کرد.
راجع به کارگردانی اما ، دستوری که اساتیدم به من دادند را از کارگردان تقاضامندم : کارِ سورئال ببینید
و ببینید بازیگرها چگونه اتود میزنند ، چگونه آکسان میگذارند ، چگونه دراماتورژی می‌شوند و چگونه شامل میزانسن ، اکت ، ریزاکت و میمیک می‌شوند. همه اینها باعث شد یکسال کار به روی صحنه نبرم و فقط بخوانم و ببینم
حسرت میخورم که روزی ۳۵ هزارتومان فهرست را دیدم و امروز ۲۰» تومان این اثر را
اما تلاش بازیگران و انرژی خوبشان قابل تقدیر بود و خداقوت میگم خدمتتون