زهره سپهریان کارگردان تیاتر

کنار هم گذاشتن دو نماد در قلب یک نمایش
ببر سفید بنگال ( نماد طبیعت و زیبایی و وحشی بودن) + بغداد (نماد تاریخ کهن، جنگ زده گی و وحشت) فرصتی ایجاد میکند تا این نمایش پرسشهای مهمی را برای تماشاگر بیان کند.
به زبان ساده این سوال که «چه کسی وحشی تر است؟!» ببری که برای بقا می‌کشد یا انسانی که برای ایدئولوژی و قدرت، شهرها را نابود می‌کند؟!
ببر در اخر قصه قاضی میشود و در حالیکه تماشاچی را در برابر وجدان جمعی میگذارد با او حرف میزند و از او میپرسد....
متنی چند لایه که در تماشاخانه ایرانشهر به تماشای آن نشستم.

خلاقیت بصری نمایش بیشتر در پرده پشت صحنه نمایان میشود و در یک دیالوگ قوی با متن و اجرا ... دیدن ادامه ›› قرار میگیرد.
استفاده از نقاشی گرنیکا اثر پیکاسو که نماد وحشت و جنگ و رنج بیگناهان است.
ویدیو پروژکتور دائماً به من مخاطب یادآوری می‌کند که فاجعه‌ی روی صحنه ( بغداد) چون نقاشی روی پرده ( گرونیکا ) تکرار تراژدی همیشگی بشر است. خشونت، چهره‌ای تکراری دارد.
گویی  میخواهد بگوید بغداد در نمایشنامه، یک "گرنیکای" معاصر است.

بازی بازیگرها و طراحی لباس موزون و متناسب است. ریتم کار با توجه به متنی که روی صحنه آورده و چند لایه است خوب از اب در امده است. موسیقی شنیدنی و مونتاژ صداهای محیطی به جا و به موقع.

دوست داشتم با توجه به حضور اقای فلاح برایم پنج ستاره باشد اما با تعظیم به تلاش دست اندرکارانش یک قدم عقب ماند تا انچنان که باید و شایسته اش است برایم دلپذیر شود و رفت در لیست چهار ستاره ای ها
گویی اثری فاخر است که تراشیده شده و فرم گرفته اما نیازمند یک فوت نهایی است که در نهایت و پس از ان نشست کامل کند در جان من... چیزی شبیه جای خالی یک کنتراست رنگی

اما انصافا حیف است سالن پر نشود برای نمایش پر معنایی چون ببر سفید بنگال در بغداد....
دیدن این نمایش را به شما دوستان تیاتری پیشنهاد میکنم چون میتوانید چالش به صحنه آوردن یک متن موفق را در یک اجرای صحنه ای خوب به تماشا بنشینید.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش ببر سفید بنگال در بغداد

وودوو از جمله معدود تیاترهایی هست که خواندن بروشور قبل از تیاتر شرط لازم هست و خیلی مفیده؛ هر چند من چند روز بعد خوندمش ولی باز هم کمک کننده بود.
این نمایش از لحظه شروع بهت میگه که قراره تیاتر ببینی و پر قدرت شروع میشه. مخصوصا طراحی لباس و کنتراست موجود در رنگ لباسها که چشم نوازه.
بازی ها و انعکاس نور و حرکات بدن در صحنه قطعا ما رو مطمین میکنه که چه خوب به دیدن این نمایش اومدم و تا آخر هم منتظر و پیگیر مخاطب رو نگه میداره و حد درگیری با این مولفه های بدن و نور و رنگ و صحنه کارش رو درست انجام میده ولی شاید توجه به اونا خیلی نمیذاره نخ تسبیح ماجرا دست آدم بیاد یا شاید پای چیز دیگری در میان هست و یا حتی اقتضای سبک کار همینه نمیدونم و مطمین نیستم. آقای مظفری نویسنده و کارگردان محترم هم نوشته بودند که این اگاهانه هست ولی اگر اون انسجام علی و معلولی کار میتونست درگیری بیشتری ایجاد کنه و متن هم خوب بشینه در عمق جان، دیگه میشد یک تیاتر درخشان پنج ستاره کم نظیر. باید بگم این بخش از ماجرا برای من با همه ی تلاشگری و خلاقیت این نمایش آنطور که باید، متاسفانه اتفاق نیفتاد.
بازیها طنازی و مهارت رو با هم در صحنه به رخ میکشیدند و نمیشه از کنارشون گذشت.

با این توصیفات، دیدن این نمایش رو توصیه میکنم به اهالی تیاتر و تماشاگران صحنه. تجربه نو و قابل تاملی هست.. لذت بردم.


پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش وودوو

نمایشی خلاق و لحظاتی دلنشین از فرم و تکنیک عروسک گردانی
چقدر دوست داشتنی بود که با بدنشون بازی میکردند و شکلهای جدیدی از نگاه به عروسک را ارایه میدادند. دلم خواست خودم هم با اعضای بدنم همین تمرین را میکردم. یادمه قدیما با زانوی خودمون کله درست میکردیم روسری سرش میکردیم و همون زمان هم بسیار لذت میبردم.
دست مریزاد دوستان ....بدرخشید باز و بیشتر

اما در مورد انسجام و پیرنگ نمایش خیلی متقاعد نشدم و در مورد محتوا آن پختگی که باید را درک نکردم. و از متن چیزی در خاطرم نماند که بماند تا چندی یا بیشتر.
کاش متنها جدی تر و دقیقتر و روشنتر و درگیرکننده تر باشد.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش تکه تیکه

ای فدای تو هم دل و هم جان
وی نثار رَهَت، هم این و هم آن

این شعر تقدیم به دو بانوی توانمند و دو نسل متفاوت که هنر ذاتی و میراث خانوادگی را به صحنه آوردند در نمایش هم این، هم آن.
گلاب ادینه و نورا هاشمی .... به به ....
بازی ها باور پذیر بود و به خصوص نقشی که دختر جوان داشت ممکن بود با بازی نامناسب و نامیزان، اگزجره بشود و از قاب بیرون بزند ولی اصلا اینطور نشد و به اندازه و درست ... دیدن ادامه ›› از آب درآمد.

تیاتری که از واقعیتهای کار تیاتر و مناسباتش سخن میگوید و در عین حال به دنبال پیوندی بین دو دیدگاه متفاوت در این زمینه است.
میشود از این نمایش برای چگونه روی صحنه بودن هم درسهای پر لطفی گرفت. صحنه اخر که خانوم آدینه به عنوان مهرو بنکدار میخواستند صحنه رو ترک کنند؛ خیلی جالب با مکث و سکوت و نگاه این کار رو کردند. واقعا درخشان بود این لحظات....در مجموع لذت بردم.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش هم این / هم آن

مشتاق تماشای این کار روی صحنه هستم بسیار
دوستان بدرخشید

نمایش ریگ چاه یک نمایش ریال اجتماعی هست که از میزانسن خوب و قابل تحسینی برخورداره..و بسیار خوب با حرکات ساده و بجا در صحنه حرکت و ریتم بوجود میاره... و تا حدی نمکین و طناز است ولی متن در بخش نقطه اوج و گره افکنی اونقدرها درگیرکننده نیست.
و ضربه پایانی هم اونقدرها محکم و به یاد ماندنی نیست.
یک نکته اینکه لهجه بازیگرها گاهی باعث میشد دیالوگهاشون شنیده نشه که احتمالا با توجه به انتخاب لهجه های متنوع گریزی از ان نیست.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش ریگ چاه

نمایشی نفس گیر و بی تردید پنج ستاره درخشان!!!
متن و اجرا شانه به شانه یکدیگر در چرخش و شاهکار.
دیدنش را پیشنهاد نمیکنم بلکه با اطمینان توصیه میکنم...و تمام.



جامیست که عقل، آفرین میزندش
صد بوسه زمهر، بر جبین میزندش
این کوزه گر دهر چنین جام لطیف
می سازد و باز بر زمین می زندش

«خیام»

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش «بر زمین می زندش»
مایه فخر جامعه تیاتری هستید!

کارگاه نمایش به عنوان «لکچر- پرفورمنس» با عنوان فارسی «سخنرانی- اجرا» یا «اجرا- گفتار» در تالار مولوی اجرا میشود.
این شکل دوگانه، تلفیقی از سخنرانی و اجرا است.
این فرم از اواخر قرن بیستم فرصتی برای خلاقیت و تاثیرگذاری بیشتر سخنرانان و اجراگران فراهم کرده است.

تاریخِ کارگاه نمایش، برای من گره میخورد به نام عباس نعلبندیان و آثارش
تاریخِ کارگاه نمایش، برایم بوی تفکر خلاق و تلاش مداوم میدهد. عاقبتِ کارگاه نمایش نیز حکایت همیشگی حسادتها، کج اندیشی ها و قدرت طلبی ها را برایم تازه میکند.
بنابراین بسیار خوشحالم که گروهی به کارگردانی زینب عزیز تلاش میکنند این تاریخ را تلاشگرانه ، مستند و در حد امکان خودشان ... دیدن ادامه ›› بازنمایی کنند.
سلیقه من در بعضی بخشها کمی متفاوت هست. مخصوصا اینکه خیلی کم از نعلبندیان شنیدیم.... ولی دیدن این کار ارزشمند و مفید رو برای خصوصا بچه های علاقه مند و مرتبط با نمایش پیشنهاد میکنم.

پیشکش درود و سپاس به عوامل کارگاه نمایش

نمایش مادر از همان دقایق آغازین از مخاطبش حوصله مندی میخواهد و در مقابل آن یک اجرای خوش ایده، کارگردانی خلاق و هوشمندانه، نورپردازی درست و فرم جذاب و نهایتا چیزی به نام تیاتر به او تحویل میدهد.

برای من قابل تحسین بود این اجرا....لذت بردم...
یک نمونه از جذابیت های کار برای من اسم نمایش است:
اسمش مادر است ولی هیچ جای این نمایش در جز جز متن روایت درباره مادر نیست ولی کلیت آن، به همین اسم اشاره دارد.
ضربه پایانی نمایش هم قسمت درخشان کار بود.
بازی ها در سطح نزدیک به هم بود و میشه گفت جز معدود نمایش هایی بود که کل کار ادم رو درگیر میکرد نه بازی بازیگرها و اینم جالب بود.

من نمایش های نمادین و سورئال رو میپسندم و دوست دارم باز هم از این گروه کارهای جدید ببینم.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش مادر

نمایش قبیله ها با موضوعی نو و درگیرکننده
بازی ها باور پذیر...
میزانسن با توجه به متن و موضوع، در استفاده همزمان از ویدئو پروژکتور خلاق بود
ریتم کار نسبتا متناسب بود، هر چند پنج شش دقیقه ای میشد کمتر بشه.
در کل دیدن این نمایش تجربه دوست داشتنی بود برام

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش قبیله ها