یاشار محمدی فعال هنری

ایده نمایش برایم جالب و دوست داشتنی بود. اما ندانستم چرا اثر نتوانسته بود آنطور که باید جذابیت داشته باشد

با اینکه در بخش‌هایی ارتباطم با متن قطع می‌شد، اما خلاقیت در اجرا، نمایش را برایم جذاب نگه می‌داشت.

نمایش شب دوازدهم، برای منی که با آثار موزیکال ارتباط چندانی نمی‌گیرم تجربه‌ای دوست داشتنی و جذاب بود. چرا که بازیگران تا لحظه آخر با تمرکز کامل انرژی خود را به تماشاگر منتقل می‌کردند.

متن به شعر درآمده‌ی نمایش از دیگر نکات مثبت کار بود که در ترکیب با موسیقی زنده و آواز کوک و هماهنگ بازیگران، بیشتر به دل می‌نشست.

تنها نکته آزاردهنده، فریادها و هیاهوی پرده‌ی آخر بود که تا حدی گوش‌خراش می‌نمود.

در مجموع، شب دوازدهم نمایشِ لایقی‌ست برای معرفی کردن به دیگران.

کابینت؛ روایت آشفته‌ی یک آشفتگی.

نمایش کابینت با وجود تمام استعدادها و توانایی‌هایش، آن چیزی نبود که می‌توانست باشد.

بازی پرانرژی اما کنترل‌نشده‌ی آذین نظری، بیش از آن‌که یادآور بیماری روانی باشد، به بیماری مبتلا به اعتیاد شباهت داشت. اکت‌های اضافه، خارش‌های ناموجه و خنده‌های بی‌دلیل، همگی دست‌به‌دست هم داده بودند تا انرژی صرف‌شده‌ی بازیگر به بیراهه برود و ضعف کارگردانی در هدایت بازیگر را آشکار کند.

نمایش‌هایی با محوریت بیماری‌های روانی همواره با این ریسک همراه‌اند که در خودِ بیماری گم شوند؛ چرا که آشفتگی شخصیت، به‌تدریج روایت را در خود حل می‌کند. به‌نظر می‌رسد پیمان قدیمی در جایگاه نویسنده از این دام آگاه نبوده و در مقام کارگردان نیز نتوانسته روایت گم‌شده را بازیابد.

در طول اجرا ... دیدن ادامه ›› از تیم طراحی نور، دکور و موسیقی، خلاقیت‌هایی دیده می‌شود که اگرچه دلنشین‌اند، اما مکمل اجرا نیستند؛ چرا که از سطح کارگردانی بالاتر و حرفه‌ای‌تر جلوه می‌کنند.

برای تک‌تک اعضای گروه آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم در آثار بعدی با دقت و انسجام بیشتری روبه‌رو شویم.

جک نارن، تئاتر عروسکی جذابی بود که خلاقیت در کارگردانی، طراحی صحنه چشم‌نواز، نورپردازی در خدمت متن و بازیگران متمرکز بر اجرا، از نقاط قوت اصلی آن محسوب می‌شد.

با این حال، اگر در اجرای اثر به جزئیات دقت بیشتری می‌شد، جایگاه آن به‌مراتب بالاتر می‌رفت. جزئیاتی مانند سایز عروسک‌ها که تنها برای ردیف‌های اول مناسب بودند و تماشاگران ردیف‌های بالاتر را با چالش مواجه می‌کردند. همچنین در برخی بخش‌ها هماهنگی میان صدا، نور و حرکت عروسک‌ها به‌درستی برقرار نمی‌شد و گاهی یکی از دیگری پیشی می‌گرفت یا عقب می‌ماند؛ هرچند این مسئله به‌طور محدود رخ داد.

در پایان، به گروه خسته‌نباشید می‌گویم.

نمایش سفید نمایشی بود که به‌ خوبی با تماشاگر ارتباط برقرار می‌کرد. بازی‌های پرانرژی و کارگردانی پرظرافت، توانسته بودند آن را به اثری جذاب تبدیل کنند.

اما ضعف مهم کار از نظر من، تمرکز بیش از حد روی نکات فرعی بود؛ موضوعی که توجه مخاطب را از داستان و متن اصلی دور می‌کرد و باعث می‌شد تاثیر کلی نمایش، از آن چیزی که می‌توانست باشد کمتر شود.

در مجموع سفید نمایشی ارزشمند به‌ویژه از نظر کارگردانی است که می‌توان آن را به دیگران پیشنهاد کرد.

وقتی مدتی از تئاتر فاصله میگیری خیلی سخت میشه که نمایشی بتونه دوباره همون علاقه رو درونت شعله ور کنه!
نمایش پوده خواران نمایشی بود که متواضعانه، شور و هیجان یک دوستدار تئاتر رو برانگیخته کرد.

بسیار خوشحالم که این اجرا رو از دست ندادم و سعادت به تماشا
نشستن‌ش رو داشتم.

از اعماق وجودم برای دست اندر کاران این اثر، آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم راهشان پر رهرو باشد.

مرحبا...خسته نباشید.