نمایش 91 که این روزها در سالن قشقایی بر روی صحنه است یک اجرای سورئال است که روان از هم گسیخته دخترکی رنجور را روایت می کند اگر بپذیریم سورئالیسم در تئاتر، به معنای شکستن محدودیت‌های سنتی نمایش و بیان اندیشه‌هایی است که اغلب در قالب‌های منطقی نمی‌گنجند. و نمایش سورئال اساساً به جای تمرکز بر روایت داستانی، به تجسم تصاویر ذهنی و رویاهای انسان می‌پردازد آنگاه به تصویر کشیدن غیر خطی و بعضاً بی معنا بودن مفاهیمی مانند زمان و مکان کاملا توجیه پذیر است. از همین روی است که ما با یک نمایش درهم ریخته، شلوغ و پر از ابهام روبرو هستیم
سورئالیسم می‌خواهد تا مخاطب نمایش به دنیای ناخودآگاه و درونی خود نگاهی بیاندازد؛ جایی که احساسات و افکار به صورتی آزاد و بدون محدودیت به نمایش در می‌آیند. نمایش نود ویک جهانی از ناخود آگاه یک بیمار اعصاب است که به زعم روانپزشک روایت دچار روان‌گسیختگی است از آنجا که بیماران اسکیزوفرنی یا روان‌گسیخته از درک واقعیت عاجزند و در جهانی با تحریف واقعیات سیر می کنند که توهم (غالبا توهم شنیداری)، هذیان و اختلال تفکر کناره‌گیری اجتماعی، کاهش ابراز عواطف و بی‌تفاوتی.اصالت دارد بدیهی است از جهان واقعی فاصله گرفته و ذهنی پریشان دارند این پریشانی ذهن در فضای نمایش با استفاده از سورئالیسم به خوبی نشان داده می شود. یکی دیگر از صحنه هایی که این روان گسیختگی را به ما یاد آور می شود حضور واقعی خوانندگان رادیو است که درذهن بیمار بازیگر جسمیت یافته در صحنه حرکت می کنند و از مرزهای امواج رادیو تا حضور بر روی صحنه عبور می کنند. اما نکته قابل توجه دیگری که در این آشفتگی به چشم می آید نگاهی زنانه به موضوع تجاوز است این که بارها مخاطب با سردرگمی این حقیقت که قاتل کیست و چه کسی مورد تعرض قرار گرفته است روبرو می‌شود نجواهایی که زنان در برابر یکدیگر دارند و هر کدام تلاش می کنند تا دیگری را از مهلکه برهاند این پندار را در من تقویت می کند که چه بسا تمام زنان در عین مستقل بودن یک نفر باشند درست همانند ... دیدن ادامه ›› آن چه در اختلال چند شخصیتی یا شخصیت چندگانه که به عنوان اختلالات هویت تجزیه ای و جز یکی از بیماری های روانی شناخته می شود، و از آنجا که اختلال در حافظه، آگاهی یا ادراک یا اختلال در عملکرد نرمال روان ذهن در این بیماران تا آنجا می‌تواند پیش برود که در وجودشان چند شخصیت مستقل که از وجود دیگری خبر ندارد شکل بگیرد و تجربیات متفاوتی را به طور مستقل برای خودشان داشته باشند این اختلال می‌تواند در نتیجه غفلت عاطفی یا سوء استفاده جنسی و عاطفی که در رشد شخصیت اختلال ایجاد می کند، ایجاد شود. و از آنجا که ژرف ساخت نود و یک بر همین موضوع اجتماعی بنیان نهاده شده بیشتر بنظر می‌آید این بیماری روانی در نمایش دیده شود از سوی دیگر در نمایش واکنش هایی که از زنان مختلف چه کودک چه ارباب چه کارگر دیده می‌شود ما را به این موضوع رهنمون می‌کند که آنها همگی با رنجی مشترک دست و پنجه نرم کرده اند
تغییرات ناگهانی در رفتار، مانند: ترس، اضطراب، افسردگی، گوشه‌گیری، پرخاشگری، که همگی از اولین نشانه‌های تجاوز جنسی است؛ در رفتار همه زنان نمایش دیده می‌شود یکی دیگر از المان هایی که به درستی در نمایش گنجانده شده بود وان حمام و خرابی دوش حمام است که با سفیدی دیوار و وان به خوبی در کارکرد نماد شناسانه خود در نمایش به کار رفته بود . چرا که کودکانی که چنین تجربه تلخی داشته‌اند ممکن است از رفتن به مکان‌هایی مانند حمام یا اتاق خواب، ترس داشته باشد. رنگ سفید که نشانه پاکی است نیز با مفهوم کودکی در ارتباط است. از طرف دیگر بسیاری از قربانیان تجاوز اغلب احساس شرم، گناه یا بی ارزشی می‌کنند از همین روی رنگ سفید حمام با نجابت کودکانه دخترک مرتبط می‌گردد از سوی دیگر خوابیدن دختر جوان در وان و تجربه پس از تزریق که جهان وهم آلود و سورئال را ترسیم می کند به کابوسی می ماند که جز تجربیات مشترک قربیانیان تجاوز است.
قربانیان تجاوز دچارمشکل در روابط بین فردی در بزرگسالی با مشکلات اعتماد به دیگران هستند و این در رفتار خدمتکار خانه در زمانی که با کارآگاه روبرو می شود به خوبی نمایان است او چاقویی را در دستش پنهان کرده. و در تلاش است تا اگر بنا بود مورد تعرض قرار گیرد خود را برهاند.
نمایش نودویک، تئاتری تجربی است که بر روی ایجاد فرم‌های جدید و خلاقانه تمرکز دارد و با استفاده از تکنیک‌های غیرمتعارف مانند تغییر در ساختار روایت، استفاده از چندین خط داستانی همزمان، استفاده از ویدئو پروژکتور، وتبدیل تماشاگر به یک مخاطب فعال بدل می سازد تا از تصوراتش بتواند برای گره گشایی داستان کمک بگیرد و بیننده را درگیر احساسات و واکنش هایش می‌کند نود ویک مانند هر تئاتر آوانگاردی به یک مسئله اجتماعی می پردازد و اگر چه به ژانر معمایی نزدیک می شود اما ژانر اجتماعی در آن پر رنگ تر به چشم می‌آید.
نمایش نود ویک از الگوهای سنتی روایت فاصله می‌گیرد و با روایت صدا در آغاز نمایش ما انتهای نمایش را در ابتدایش می شنویم پایان نود و یک از سبک پایان شگفت انگیز بهره می‌گیرد و قفل ماجرا در پایان نمایش باز می شود و مخاطب را شگفت زده می کند و از هرم وارونه بهره می برد تا مخاطب کنجکاوانه تا انتهای نمایش با آن همراه شود. و واضح است که به دلیل ساختار معماگونه خود عمدتا در ژانر اجتماعی و حوادث جنایی و پلیسی کاربرد دارد. و به درستی در نمایش گنجانده شده بود.