شهید سیدمرتضی آوینی:

سینما، به عنوان هنر، وسیله‌ای است در خدمت بیان هنری، اگرچه آنچه که در تاریخ بشر منشأیت اثر دارد «سینمای تجارتی» است. «سینمای هنری» – به تعبیر مصطلح – می‌تواند با پرهیز از جلوه‌فروشی‌های روشنفکرمآبانه نوعی «محادثه و همزبانی» باشد در میان کسانی که زبان یکدیگر را می‌فهمند؛ در این صورت، سینما باید آن «مخاطب عام» را که گفتیم، رها کند و از «قیمومت تجارت» خارج شود. آن مخاطب عام که گفتیم، سلایق خود را از روزنامه‌ها و مجلات ژورنالیستی، ترانه‌های روز، سینمای تجارتی، برنامه‌های مصرفیِ روزمرۀ رادیو و تلوزیون و… می‌گیرد، و این همه غرقابی است از ابتذال، سطحی‌نگری، بی‌دردی، تفنن، بی‌مایگی و نان را به نرخ روز خوردن. […] فیلمساز می‌تواند مخاطب خاصی برای خویشتن برگزیند، مشروط بر آنکه راهی برای نجات از تجارت‌گرایی و اصالت گیشه پیدا کند. […] جذابیت از لوازم ذاتی سینماست و از این نظر بین سینمای تجارتی و غیر تجارتی تفاوتی نیست. سینمای غیرتجارتی و بالاخص سینمایی که می‌خواهد در خدمت اسلام قرار بگیرد، اگرچه نمی‌تواند مسئلۀ جذابیت را به طور کامل نفی کند، اما باید بتواند از آن «عبور کند.» […] هنرمندان باید روی به حق بیاورند و چون اینچنین شد، هنرشان «ذکر» خواهد شد و مخاطبِ ذکر، فطرت الهی بشر است. (از مقالۀ «تأملاتی در ماهیت سینما»)

#آوینی #هنر #سینما #فیلم #هنرمند #فیلمساز