نمایش با بهره‌گیری از عناصر و موتیف‌های برگرفته از افسانه‌های شرقی، بیش از آن‌که بر جنبه‌ی اسطوره‌ای یا فلسفی آن تکیه کند، در خدمت جذب مخاطب عام و خلق تجربه‌ای دیدنی و پرتحرک برای گیشه ساخته شده است؛ اثری که به‌جای تمرکز بر عمق نمادین، بر جذابیت‌های بصری و ریتم تند روایت تأکید دارد. در این میان، ترکیب آیین‌ها و زیبایی‌شناسی ژاپنی و چینی در مواجهه با زبان و بدن ایرانی، فضایی تازه اما در عین حال ناهمگون می‌سازد؛ تقابلی که گاه به غنای دیداری اثر می‌افزاید و گاه از انسجام فرهنگی آن می‌کاهد.