امیرفرزام دهنوی فعال هنری

دیدن نمایش در انتظار گودو مثل این بود که وارد یه دنیای موازی بشی؛ هر حرکت و سکوت، حس تازه‌ای تو وجود آدم می‌کاشت. بازیگرا واقعاً فوق‌العاده بودن، به‌خصوص امیر محمد رفیع‌خواه که بازیش واقعاً خاص بود. پسر بچه، مسیحا ذبیحی، با انرژی و طبیعی روی صحنه حاضر شد، و حمید رحیمی، عارف عباسی و مجتبی بیات هم همه در اوج بودن.

حرکت‌ها، طراحی صحنه، موسیقی و نور کاملاً با اجرا هماهنگ بودن و همه چیز حس صحنه رو تکمیل می‌کرد. کارگردانی امیر حسین جوانی هم پر از خلاقیت بود و طنز ظریفش وسط جدیت نمایش باعث می‌شد حتی در لحظات سنگین لبخند بزنیم.

برای من تجربه‌ای واقعاً خاص بود و یادآور شد که تئاتر هنوز همون جادوی واقعی انسانی‌ست. یه تشکر ویژه هم از آقای سجاد افشاریان برای حمایت از جوان‌ها و آثار فاخر. به همه دانشجویان تئاتر و بازیگری هم پیشنهاد می‌کنم این اجرا رو ببینن؛ دست مریزاد به همه عوامل این کار ارزشمند.
آبان ۱۴۰۴

امشب، جمعه ۱۶ آبان ۱۴۰۴، به تماشای نمایش «کُلاژِ بیضایی» نشستم و خاطرات دوران دانشجویی برام زنده شد.
«کُلاژِ بیضایی» برام مثل مرور خاطرات تئاتر ایران بود؛ کارگردان با تکه‌هایی از نمایش‌نامه‌های استاد، دنیایی تازه ساخته؛ پر از زن، تاریخ، زبان و زندگی.
هر صحنه مثل آینه‌ای بود که گوشه‌ای از روح تئاتر ایرانی رو نشون می‌داد.
موسیقی، لباس و طراحی حرکت هم بسیار بجا و دیدنی بود و به غنای نمایش افزوده بود.
آخرِ نمایش فقط یه سؤال تو ذهنم موند: چرا استاد بهرام بیضایی در ایران نیست؟

تئاتر «هم این، هم آن»تماشاگر را بی‌هیاهو در خود فرو می‌برد؛ نمایشی صادق، انسانی و سرشار از جزئیات ناب بازیگری که هر لحظه‌اش از زندگی و تجربه‌ی واقعی سخن می‌گوید.

استاد فرهیخته، خانم گلاب آدینه، با حضوری آرام، مقتدر و سرشار از تجربه، صحنه را به جهانی شخصی و زنده بدل می‌کند. هر جمله، هر نگاه و هر سکوتش معنا دارد و تماشاگر را بی‌اختیار به درون اثر می‌کشاند. در کنار او، نورا هاشمی با لطافت، انرژی و درک درست از موقعیت، لحظات نمایش را زنده و تپنده می‌سازد. هماهنگی میان این دو نسل از بازیگری یکی از زیباترین وجوه اجراست؛ پیوندی میان پختگی و شور، میان تأمل و تازگی.

نمایش، بدون تلاش برای نمایش‌دادن، تأثیرگذار است. گفت‌وگوها ساده‌اند اما عمیق، و سکوت‌ها به اندازه‌ی واژه‌ها حرف می‌زنند. از آن تجربه‌هایی‌ست که پس از پایان نیز در ذهن ادامه دارد؛ همچون شعری ناتمام یا نغمه‌ای که در دل می‌ماند.

«هم این، هم آن» نمایشی‌ست درباره‌ی گوش دادن و دیدن؛ نشان می‌دهد تئاتر هنوز می‌تواند بدون فریاد، عمیق باشد.
بسیار خرسندم که امشب، ۱۴ مهرماه، تماشاگر این اثر ماندگار بودم.