نمایش آفتاب‌پرست تجربه‌ای است در ژانر تک‌پرسوناژ که تلاش می‌کند جهان پرآشوب و فرساینده‌ی جوانی گرفتار بدبیاری‌های سلسله‌وار را با زبانی طنزآلود اما تلخ بازنمایی کند. متن با اینکه بر محور روایت پیش می‌رود، بیشترین بار دراماتیک خود را بر شانه‌های بازیگر می‌گذارد؛ و او نیز با هوشمندی کامل از این فرصت استفاده می‌کند.
تنوع نقش‌آفرینی، کنترل انرژی صحنه، بازی با ریتم و تغییرات دقیق در لحن و بدن، باعث می‌شود هر شخصیت مرزبندی روشن و هویت مستقل پیدا کند. این توانایی به‌خوبی نشان می‌دهد که بازیگر نه فقط بر تکنیک، بلکه بر فهم موقعیت‌های دراماتیک نیز مسلط است.
در حوزه‌ی کارگردانی، هرچند اثر ظرفیت طراحی‌های منسجم‌تر در گذارهای روایی و میزانسن‌ها را داشت، اما انتخاب‌های انجام‌شده در مجموع توانسته‌اند استقرار جهان ذهنی کاراکتر را ممکن کنند. برخی لحظات از نظر ریتم می‌توانستند کنترل‌شده‌تر باشند تا کشش دراماتیک یکنواخت‌تر جلو برود؛ با این‌حال ساختار کلی همچنان قابل دفاع است.
در شبی که من اجرا رو تماشا کردم ، باگ‌هایی در اتاق فرمان—به‌ویژه در هماهنگی برخی افکت‌ها و ورودی‌های صوتی و‌نور —دیده شد؛ اما این مسائل نه تنها از ارزش اثر کم نکرد، بلکه باعث شد تلاش بازیگر و گروه اجرایی برای حفظ تمرکز و تداوم اجرا بیشتر به چشم بیاید.
در مجموع، آفتاب‌پرست اجرایی است محترم، پرتوان و مبتنی بر یک بازی چندلایه که اگر در کنار یک کارگردانی دقیق‌تر قرار می‌گرفت، می‌توانست به یکی از نمونه‌های شاخص تک‌پرسوناژ این فصل تبدیل شود. با این حال همین اکنون نیز اجرا ارزش دیدن دارد و زحمات گروه کاملاً قابل تقدیر است.