دیدنِ تنهایی،لمسِ تنهایی،اشک ریختنِ تنهایی برای تنهایی و ترس از تنهایی...
این نمایش در اوجِ سادگی و بدونِ هیچ ادعایی لایقِ دیده شدن و تشویقِ تمام نشدنی‌ست.
دمتون گرم که وسط این آشفته بازارِ تئاترهای بی‌کیفیت این اثرِ جسورانه و درجه‌یک رو روی صحنه بردید.
متن،کارگردانی و بازی‌ها درست و حرفه‌ای ست و امیدوارم این کار رو بار دیگر در سالنِ بهتری ببینم،سالنِ شهرزاد میزبانِ خوبی برای این نمایش نیست.
خداقوت به مهدی ضیاچمنی که همیشه متفاوت بوده و مولف بودن خودش رو در آثارش نشون داده.