اجرای موزیکال رابین هود تلاشی است چشم‌گیر برای ارائهٔ یک big production با استانداردهای بصری بالا؛ نمایشی که از همان لحظهٔ ورود تماشاگر، وعدهٔ یک تجربهٔ دیداری باشکوه را می‌دهد. طراحی صحنه و لباس درخشان‌اند، نورپردازی با دقت و تخیل کم‌نظیری اجرا شده و ترکیب این عناصر، صحنه‌هایی می‌سازد که گاهی بیش از خودِ داستان توجه را جلب می‌کنند.

با این حال، شکاف عمیقی در این میان وجود دارد. بازیگران از نظر تکنیکی مسلط‌اند، اما اجراهایشان در بسیاری از لحظه‌ها انرژی لازم برای یک موزیکال بزرگ را ندارد. صحنه‌هایی که باید با شور، تحکم و ریتم تند پیش بروند، با شدتی بسیار کمتر اجرا می‌شوند و بخشی از جذابیت بالقوهٔ نمایش را هدر می‌دهند. این افت انرژی باعث می‌شود بخش‌هایی از اجرا، به‌ویژه در نیمهٔ دوم، طولانی و کش‌دار به‌نظر برسد و گاهی ریتم نمایش تقریباً از حرکت بایستد.
این عامل مهم باعث شده نمایشی که می‌توانست یک تجربهٔ پرشور و استثنایی باشد، اصطلاحا fall flat کند و سرانجامی نداشته باشد.
در واقع نمایشی که چشم را خیره می‌کند اما همیشه قلب تماشاگر را به هیجان نمی‌آورد.

با آرزوی موفقیت برای عزیزان