علی‌رضا نجاتی هنردوست، بسیارخوان

اجرای موزیکال رابین هود تلاشی است چشم‌گیر برای ارائهٔ یک big production با استانداردهای بصری بالا؛ نمایشی که از همان لحظهٔ ورود تماشاگر، وعدهٔ یک تجربهٔ دیداری باشکوه را می‌دهد. طراحی صحنه و لباس درخشان‌اند، نورپردازی با دقت و تخیل کم‌نظیری اجرا شده و ترکیب این عناصر، صحنه‌هایی می‌سازد که گاهی بیش از خودِ داستان توجه را جلب می‌کنند.

با این حال، شکاف عمیقی در این میان وجود دارد. بازیگران از نظر تکنیکی مسلط‌اند، اما اجراهایشان در بسیاری از لحظه‌ها انرژی لازم برای یک موزیکال بزرگ را ندارد. صحنه‌هایی که باید با شور، تحکم و ریتم تند پیش بروند، با شدتی بسیار کمتر اجرا می‌شوند و بخشی از جذابیت بالقوهٔ نمایش را هدر می‌دهند. این افت انرژی باعث می‌شود بخش‌هایی از اجرا، به‌ویژه در نیمهٔ دوم، طولانی و کش‌دار به‌نظر برسد و گاهی ریتم نمایش تقریباً از حرکت بایستد.
این عامل مهم باعث شده نمایشی که می‌توانست یک تجربهٔ پرشور و استثنایی باشد، اصطلاحا fall flat کند و سرانجامی نداشته باشد.
در واقع نمایشی که چشم را خیره می‌کند اما همیشه قلب تماشاگر را به هیجان نمی‌آورد.

با آرزوی موفقیت برای عزیزان

از دید من، یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های این اجرا تاب‌آوری اجراگر بود. بدن و ذهن بازیگر در این ساختار تبدیل به آزمایشگاه زنده‌ای شده بود که نه‌تنها مقاومت فیزیکی‌اش بلکه ظرفیت روانی‌اش برای حفظ تمرکز، تداوم انرژی، و بازآفرینی هر بار متفاوتِ لحظه را می‌سنجید. در هر اجرا، نوعی کلام تازه میان بدن، فضا و تماشاگر اتفاق می‌افتاد.

به‌نوعی می‌شد گفت این اجرا همزمان درباره «تئاتر» بود و درباره‌ی «تکرار تئاتر». هر بیست دقیقه، یک جهان کوچک خلق می‌شد و فرو می‌پاشید. در نهایت، این اثر نه به دنبال قصه بود، نه پیام، بلکه به دنبال تجربه‌ای بود که فقط در لحظه اتفاق می‌افتد.

آرزوی موفقیت برای تمامی اجراگران

To be mediocre or not to be at all….

اجرای «هملت.هملت» برای من تجربه‌ای پر از ضعف و کاستی بود. اولین و بارزترین مشکل، بازی‌های ناهماهنگ و اغلب سطحی بازیگران بود. تنها کسی که توانست اندکی از بار نمایش را به دوش بکشد، بازیگر نقش هملت/کلادیوس بود؛ اجرایی که نسبت به سایرین یک سر و گردن بالاتر بود. اما باقی بازیگران نه جذابیتی در بازی‌شان داشتند و نه توانستند با مخاطب ارتباط بگیرند. مشکل اصلی، بیان ضعیف و صدادهی پایین بود که در بسیاری از صحنه‌ها به‌وضوح آزاردهنده می‌شد. علاوه بر این، ناهماهنگی‌های مکرر در حرکت‌ها و ریتم بازی‌ها، کیفیت اجرا را به شدت زیر سؤال برده بود.
در بخش نورپردازی نیز نمایش بیش از آنکه به اتمسفر کمک کند، چشم مخاطب را خسته و آزار داد. تغییر مداوم نورها و استفاده افراطی از رنگ‌های تند مانند نارنجی، بنفش، آبی و قرمز، خاموش و روشن شدن‌های پی‌درپی صحنه هم این مشکل را دوچندان کرد و نتیجه چیزی جز سردرد برای تماشاگر نبود.
نکته دیگر، حضور کارگردان در مقام بازیگر بود. با توجه به اینکه انتظار می‌رود کارگردان درک عمیق‌تری از اثر داشته باشد و الگویی از بازیگری ارائه دهد، حضور او می‌توانست نقطه قوت کار باشد. اما متأسفانه این انتظار برآورده نشد. بازی او نه تنها فراتر از دیگران نبود، بلکه با ناهماهنگی‌ها و ضعف‌هایی همراه شد که حضورش را به نقطه ضعفی دیگر در نمایش بدل کرد.

به‌طور کلی این اجرا برای من ناامیدکننده بود. در حالی که پیش از دیدن نمایش، نظرات مثبت بسیاری خوانده بودم، نتیجه نهایی کوچک‌ترین جذابیتی برایم ... دیدن ادامه ›› نداشت. اگر بخواهم تنها به یک نکته مثبت اشاره کنم، شاید همان انتخاب جسورانه کارگردان باشد که کوشیده بود اثر را به فضایی نزدیک به تئاتر گروتسک و تئاتر شقاوت ببرد. اما همین جسارت نیز نهایتاً به خروجی قابل‌توجهی منجر نشد و برای منِ مخاطب چیزی جز خستگی در پی نداشت.


با آرزوی موفقیت برای این تیم

پیش از هر چیز باید به متن نمایش اشاره کنم. هرچند داستان ظرفیت و جذابیت بالایی داشت و می‌توانست تماشاگر را به‌خوبی درگیر کند، اما پایان‌بندی آن برای من چندان رضایت‌بخش نبود.
در بخش بازی‌ها باید بگویم که تقریباً همه‌ی بازیگران بی‌نقص و بسیار حساب‌شده ظاهر شدند. بازیگر نقش «مادر» و همچنین بازیگر نقش «عروسک وودوو» به‌ویژه درخشان بودند. هر دو فیزیک بدنی چشمگیر و صدایی رسا و تأثیرگذار داشتند و حضورشان در صحنه کاملا حس می‌شد.
طراحی صحنه مینیمال اما در عین حال جذاب و کافی بود. عناصری که در صحنه حضور داشتند، هرچند محدود، به فضاسازی نمایش کمک شایانی می‌کردند. طراحی لباس بسیار جالب و هوشمندانه بود. مهم‌تر از آن، ماسک‌هایی بود که برای هر شخصیت طراحی شده بود؛ ماسک‌ها به‌خوبی ویژگی‌های هر کاراکتر را برجسته می‌کردند و به‌ویژه ماسک شخصیت «پسر خدمتکار» بسیار بامزه و هماهنگ با چهره‌ی بازیگر طراحی شده بود که جلوه‌ای خاص به اجرا می‌بخشید.
موسیقی نیز در بخش‌های زیادی به خلق اتمسفر کمک می‌کرد و توانست فضا را همراهی و تقویت کند. هرچند از نظر من گاهی این موسیقی می‌توانست پررنگ‌تر و تأثیرگذارتر باشد، به‌ویژه در القای فضای ترسناک و ناآرامی که نمایش بر آن تأکید داشت.

در نهایت اجرای بی‌نقصی بود و لذت بردیم


با آرزوی موفقیت برای این تیم