کاملا طبیعیه که هر نمایش از نگاه سلیقه‌های مختلف، برداشت‌های متفاوتی داشته باشه. معیارهای قضاوت درباره خوب یا بد بودن یک کار هم خیلی زیادن و نمی‌شه به یک چارچوب ثابت رسید.

اما برای من، نمایش «پس از مگریت» به کارگردانی سهیل رفیعی عزیز، نه آموزنده بود و نه تاثیری بر تقویت فرهنگ و هویت ملی داشت.

ریتم نمایش هم آن‌قدر کند بود که ناخودآگاه با خودم می‌گفتم: «اینجا دیگه سکوت نکنید، دیالوگ رو ادامه بدید.» این مکث‌های طولانی از انرژی اجرا کم می‌کرد.

در کل، خسته نباشید و درود به تلاش‌تون.