به نظرم فرم اجرایی جالب بود. بخش های بامزه ای وجود داشت که به راحتی می شد با اون ها هم ذات پنداری کرد. مواردی مثل مهاجرت از شهرستان به تهران برای اهداف بزرگ تر، نوع روابط و تعاملاتی که بین سنتی و مدرنیته معلق مانده ( روحیه ی تابوشکنی که در کالبد یک شخص برآمده از استبداد وجود دارد و از اساس نمی داند می خواهد با آن چه کار کند.
نقدهایی هم مثل صدای کم وارد است که امیدوارم با هر اجرا بهتر بشه و نهایتا صدای اجرا همه جا بپیچه.
و نقد آخر اینکه ما به اندازه ی کافی در دل موقعیت های زندگی حل شده ایم. شاید الان قصه ی بیش تری نیاز داری. ( البته این نظر کاملا شخصی بوده و نقد منفی محسوب نمی شود. )
در نهایت میزان انرژی که روی صحنه بود باعث می شد یک ساعت خوبی رو تجربه کنی.