تبیین دراماتورژی بازیگر در فضای دینامیک تئاتر پست مدرن بر اساس نظریه یوجینو باربا:
دراماتورژی مرحله ی نخست یک اجرا است که نه با متن آغاز می شود و نه با اتمام نمایش پایان می یابد. اهمیت استفاده از این اصطلاح برای باربا، در مرکز توجه قرار دادن کنش و تاکید بر فرآیند آماده سازی بازیگر است. دراماتورژی از این منظر، تکنیکی برای اجرای کنش های واقعی در جهان داستانی فضای صحنه ی دینامیک محسوب می شود. فضای دینامیک در طراحی صحنه، ترکیبی از نور، صدا و تصویر است. با این تفاوت که تکنولوژی نقش موثری در جنبه های تصویرسازی و ترکیب بندی ایفاء کرده و فضای اجرا را همانند فضای مونتاژ نشان می دهد. این موارد از ارکان مهم تئاتر پست مدرن شناخته می شوند. در این تئاتر تجهیزات الکترونیکی، به کمک کارگردان شتافته و به او انعطاف پذیری و حق انتخاب بیشتری می دهند. در این فضای نوین، برعکس فضای دو بعدی طراحی صحنه کلاسیک که با پیشروی رویدادها متوجه داستان می شویم، خط داستانی مشخصی وجود ندارد. به همین دلیل حرکات بدن بازیگر، برای بیان احساس یا داستان گویی نیست، بلکه برای تنظیم عناصر فعال اجرا در فضا است. با رشد روز افزون نمایش های بدون متن و با رویکردهای مختلف در حوزه ی مطالعات اجرا، بررسی رفتار و مناسبات بازیگر در این فضا ضرورت دارد. از این رو پژوهش با رویکرد پست مدرنی به دنبال چگونگی رابطه یا کنش بازیگر در جایگاه دارماتورژ با فضای صحنه ی دینامیک تئاتر پست مدرن است. هدف از طرح این سوال دست یافتن به معنای جدید رفتار و تکنیک بازیگر است. پژوهش حاضر، به لحاظ روش توصیفی-تحلیلی و از نظر شیوه‍ی گردآوری اطلاعات کتابخانه ای می باشد. تجزیه وتحلیل داده ها، به‍صورت کیفی بوده و برای انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه‍گیری غیر‍تصادفی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد، فضای دینامیک نتیجه ی به وحدت رسیدن ابزار دیجیتال، رسانه، تکنولوژی و بدن است. در این فضا روابط جدیدی بین بازیگر و بدنش تعریف می شود، به این معنی که ارگان واحدی می سازند. بازیگر در تعریف جدید، بدن و صدایی است که در فضا هویت می یابد و به تنهایی چیزی جز بخشی از یک کل منسجم نیست.