از شعرهای محبوب منه
...........
مرسی علیرضا جان

نوشتن این شعر بهانه ای است برای ایجاد یک تغییر در درونم در ظاهر و باطن در فکر و فرهنگ و در آنچه که دیدنی نیست در درونی که پر است از ناشناخته هایی که باید شناخته شود.ناشناخته هایی که سر آغاز یک راه روشن است راهی که به قول همین حافظ هیچش کناره نیست.

راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

نمی دانم در این تحول شاد باشم :) یا اندوهگین :(

علیرضاى عزیز
چه حسادت برانگیز است که ناشناختنى هاى درونت سرآغاز راهى روشن اند. راستش را بخواهى بعضى از ناشناخته هاى وجودم مرا به مغاکى هولناک کشیدند. شاد باش که به قول مولانا "عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن".