یادداشت رضا آشفته درباره «کابوس های بیدار» کار بهروز پور رجبی

نمایش «کابوس های بیدار» را که یک کار ذهنی و روانی بود، در تالار بوتیک شهرزاد دیدم.
نمایشی که از تنهایی آدمهای این روزگار می‌گفت و مکافاتی که در این تنهایی باید چشید... از سیگاری که در کنارش کبریت و فندک مناسب یافت نمیشود مثلن فندک گاز ندارد و کبریت نم گرفته است، تا زنی که آمد و شدش دردسرهای خود را دارد و همه اینها به همین سادگی کابوس میشود، «کابوس های بیدار»...
پور رجبی از تلفیق سبکی بهره میبرد که اجرای بهتری را در سالن بوتیک به تماشا درآورد. از یک سو، صحنه، کوچک و مینیمال گرفته شده و بازیگران رئالیسم را به شیوه مینیمال با کمترین احساس ممکن در پیش گرفته اند اما در مقابل همچنان خطوط تند و تیزی در حرکات آدمها و میزانسن لحاظ شده و این یعنی دقت عمل در کاربرد آنچه که باید یک اثر کوچک را تبدیل به یک اتفاق ماندگار نماید. اجرایی که به همین سادگی در مواجهه با مخاطب در ارائه یک تیاتر موفق مینماید و هر دو بازیگر نیز در این زمینه تلاش خود را کرده اند که طبق همین اصول و خطوط خودی را نشان دهند که بیانگر دنیای سیال برهم ریخته ای است و آدمهای این روزگار همگی از آن در عذاب و آزارند.
«کابوس های بیدار» ساعت هفت در بوتیک شهرزاد اجرا میشود.