کنسرت›باز عشق سیامک آقایی

گر در سرت هوای وصال است حافظا
باید که خاک درگه اهل هنر شوی

مستی وجود سیامک آقایی و کامران منتظری همه ما رو مست کرد. مطمئنم اکثر کسانی که تو این کنسرت بودند به اندازه کافی لذت بردند. اینکه بشه تو یک کنسرت سنتی شنونده رو میخکوب روی صندلی بنشونی علاوه بر تکنیک نوازندگی به یک مستی نیاز داره که قطعا در هر هنرمندی وجود نداره. سیامک آقایی قبلا هم نشون داده هم به لحاظ تکنیکی و تسلط بر ساز و موسیقی و هم به لحاظ حس و بیان ملودی بسیار چیره دست هست. از نظر تکنیکی، سرعت حرکت مچ و انگشت های استاد چه در زمینه فرود آوردن مضراب (حرکت عمودی) و چه سرعت حرکات افقی و مورب برای تغییر خرک ها و تغییر سیم (یا نت) بسیار عجیب هست. من قبلا ویدیوهای کنسرت های ایشون رو با گروه سنتور نوازان دیده بودم. وقتی اینها رو به دیگران نشون میدادم همه بالاتفاق میگفتند که صحنه ویدیویی تند شده چون نمیشه با این سرعت زمانی سنتور زد. کاش دوستان امشب بودند تا باور میکردندکه اون صحنه ها روی دور تند نبوده بلکه این سرعت اجرا از مشخصه های عجیب نوازندگی ایشون هست. واقعا این سرعت طوری بود که خصوصا در چهار مضرابها من تصور میکردم که از نظر علم فیزیک با توجه به محدودیت های حرکت دست ها و همینطور مقاومت هوایی که با دست و مضراب تماس داره آیا ممکنه که در یک ثانیه شاید 6 یا 8 بار (یا حتی بیشتر) مضراب رو بالا برد و روی سیم سنتور فرود آورد همزمان هم به ترتیب نت ها توجه داشت و هم به انتخاب خرک و سیم؟ گذشته از این بحث یک تکنیک جالب دیگه از کار استاد آقایی تغییر ارتفاع مضراب نسبت به سنتور و تغییر نیروی وارد به مضراب و در نتیجه این دو عمل ... دیدن ادامه ›› تغییر قدرت صدای خروجی هست. از نظر ردیفهای موسیقی ایرانی و دستگاهی بنده متخصص نیستم اما ملودی نهایی که از بین این همه سیم و نت زیر و بمِ پراکنده خارج شد به قدری دلنشین بود که انسان حظ میکرد. صدای سیامک آقایی که گاهی سازش رو همراهی میکرد هم بسیار پرحجم و دلنشین بود. همینطور ساز تنبک نواز عزیز.

به روح‌های مقدس ز من سلام برید . به عاشقان مقدم ز من پیام برید
خدای خصم شما گر به پیش آن خورشید . ز ماه و شمع و ستاره و چراغ نام برید
سیاه کاسه شوی ار ز مطبخ عشقش . به سوی خوان کرم دیگ‌های خام برید
حیات یابد آن جا را اگر چه مرده برید . حلال گردد آن جا اگر حرام برید
هزار بند چو عشقش ز پای جان بگشاد . مرا دو دست گرفته به آن مقام برید