رضا رشیدی اقدم فعال هنری

برای بار دوم تئاتر اژدهاک را دیدم. تمام اجرا برای من خلاصه می‌شود در چند کلمه که اژدهاک بار‌ها در این تئاتر تکرارش می‌کند:« نفرین به راه‌های رفته‌ی بی‌هوده». اگر راهی رفته شده که بی‌هوده‌است پس چرا باید آن را جدی گرفت؟ و گناهی نابخشودنی تر از جدی گرفتن؛ چرا باید آن را تقدیس کرد؟ اژدهاک جهانجونیا نه شیداست نه عصیانگر بلکه راوی راه‌های رفته‌ی بی‌هوده‌است، که ملال پشت این راه‌های بی‌هوده نه رنج و ملالی مقدس است و نه جدی. ممنون از کارگردان و بازیگر عزیز که به‌ ما یادآوری کرد فضیلتی پشت رنج‌های بی‌هوده نیست. سپاس از شما که می‌سازید. آرزوی موفقیت روز افزون.