نمایش›قند خون

یادداشت سام بهشتی برای قند خون
همیشه یکی از دغدغه های شخصی ام پرداختن به موضوعاتی بوده است که از دل اجتماع برآمده و مصداق بارز برای آن وجود داشته باشد، ضعف عمده ای که در هنرهای نمایشی با آن مواجه هستیم، اکثر نمایش های روی صحنه، متن های نخ نما شده نویسنده های قرون گذشته است و یا قصه هایی که بیانگر هویت اجتماعی و حال روز جامعه امروز ما نیست، باز هم به این جمله کلیدی که برآن اعتقاد دارم می رسم که می گوید هنرمند و یا واژه غربی اش آرتیست باید آینه تمام نمای جامعه اش باشد، چه فیلمساز با زبان سینما و چه خالق یک نمایش با اثر هنری اش باید بتواند بخشی از دردها و یا حالِ خوب و بدِ جامعه اش را در اثرش به تصویر بکشد.

لیلی عاج این بار نمایشی را با عنوان #قند_خون روی صحنه برده است که مصداق بارز و مثال زدنی این اتفاق است، قصه ای که روایتگر یک بحران تاثیرگذار اجتماعی و آن هم تعطیلی کارخانه های صنعتی در زمان تحریم و رانت خواری آقازاده ها در هشت سال پرٌ پیچ و خمی که بر ملت ایران گذشت است، داستان ی خطی این نمایشنامه به خودی خود ملتهب و تکان دهنده است و این که این کارگردان زن چگونه توانسته این قصه را به خوبی روایت کند و بر روی لبه تیغ راه برود بی آنکه کاراکترها به کاریکاتور تبدیل شوند و قصه با لکنت بیان شود؟! این نمایش را به یک اثر مهم بدل می کند و این نکته بسیار حائز اهمیت است که شخصیت ها شناسنامه دار هستند و هویتشان جعلی نیست، قصه از ابتدا و تا انتها سر پا است و به غیر از پایان بندی شاد و مفرح اش ضعف دیگری به چشم نمیاد، تنها ایرادش صحنه پایانی است که از یک ملودرام تلخ و تاثیرگذار به یک کٌمدی شاد مفرح تبدیل می شود، اگر نمایش در اوج شکل گیری درام به پایان می رسید، مخاطب میخ کوب می شد و نفسش گرفته ... دیدن ادامه ›› می شد و تاثیرگذاری بهتری در روح و روان مخاطب باقی می گذاشت و با سوال های مبهم سالن را ترک می کرد، اما چنین نشد. به هر تقدیر ارکان قصه به غیر از پایان، درست و منسجم است و همین نکته مهمی در خلق این اثر محسوب می شود.

نمایش #قند_خون یک ویژگی ناب دارد که نمی توان نادیده گرفت، آن هم حضور درست و اصولی و بدون اغراق درخشان الهام شعبانی در مقام بازیگر بر روی صحنه تئاتر است،حضوری که در جشنواره تاتر فجر برای نقش پروانه ‏ی قند خون او را کاندید بهترین بازیگری نقش زن کرد. او را همیشه به عنوان طراح لباس و صحنه در تئاتر به یاد داریم اما او یک هنرمند چند وجهی است، . زوایای دیگری از تکنیک های بازیگری اش را به رخ می کشد و در توانا بودنش در عرصه بازیگری مٌهر تایید می زند و به خوبی از عهده نقش اش بیرون آمده است، در کنار او پریا وزیری هم انتخاب درستی برای شخصیت شیرین است و او به اندازه تلاش می کند اما اتفاق خاصی در روند ماجرا نمی افتد.
#قند_خون یک نمایش عجیب و غریب نیست، قصه ای دارد که از دل اجتماع بیرون آمده و با یک طراحی صحنه درست و بدون ادا و اطوار و شلوغ کاری که در خدمت محتوا است، حرفش را سر راست و راحت بیان می کند. بی ادعا است و ی سر و گردن بالاتر از نمایش های دیگر، پٌز روشنفکری ندارد و راجع به یک بحران حرف می زند.