دم آقای حسنی و پورکریمی گرم، به خاطر همچین اجرای کمدی‌ قوی و انرژیشون. لذت بردیم.
دردی که در جامعه‌ی هنری و سینمای ایران در این سال‌ها وجود دارد را در قالب یک طنز پرانرژی اجرا کردند. درد گمنام بودن و گمنام شدن!
درد سختی کشیدن هنرمند و از یاد رفتن یک هنرمند! درد ممنوع کار شدن و گوشه نشینی و اعتیاد استعدادهامون.
اینکه درد و غم را با قهقهه زدن بفهمیم؛ کاریست که هنرمندان کاربلد می‌توانند با ما بکنند.❤️