شاید از بعد از فیلم "جدایی نادر از سیمین" هیچ فیلمی نبود که موقع تماشاش یادم بره دارم فیلم میبینم، عمده دیالوگ ها به شدت باور پذیر و بازی ها بسیار درخشان.
به نظر من پایان بندی فیلم، پایان بندی یه مادر بود، مادر سینمای ایران، مادری که با وجود تمام سختی ها و تلخی هایی که تو جامعه میبینه با مهربانی امید داره به این نسل، امید داره به درست شدن شرایط، هر چند سخت هر چند دیر.