وقتی میگویم جنگها درون ذهنم این فکر زنده میشود که چقدر وسعت این کلمه بسیار است. لحظه لحظه چهره های درد دیده و سیاه از رو به رویم گذر میکند. دردی که مغز استخوان را میدرد و میگذرد. چقدر این درد را میشناسم؟ چقدر به آن آشنام؟ حس میکنم از زمانی که خواستم عاشقانه زیست کنم اما حصاری قلبم را گرفت. از زمانی که میتوانم حرف بزنم راجع به چیز هایی که فکر میکنم. فکر من؟ فکر من گویا محدود به این جهان و قانون هاست. قانون هایی که برای من نیست. هیچ چیزی برای من نیست. جز عشقی که نوری است درون سینه ام. کشف میکنم روزی. وقتی میگویم عشق درون ذهنم این فکر زنده میشود که رهایم. رها بر فراز جهان فکر هایم. جایی که بندی نیست که متصور بشوم.
من سیاوش مشتاقی بعنوان بازیگر ، شما را به دیدن این نمایش دعوت میکنم