خیلی لذت بردم. تماشای ۲۲ نفر که با هم به صورت هماهنگ ساز می‌نوازند هم زیباست و هم گوش نواز. قطعات زیبایی نواختند. قطعه‌ی مورد علاقه‌ی من، Adagio for Strings از ساموئل باربر بود.
خیلی متاسف شدم وقتی اعلام کردند مجوز چاپ بروشور داده نشده. چرا باید موزیسن‌ها و نوازنده‌هایی به این توانمندی محجور واقع بشوند؟
برخورد آخر تالار رودکی هم که عالی بود! کلا از در خروجی سالن کنسرت تا در خروجی اصلی نوار کشیده بودند تا یه وقت کسی وارد سالن انتظار نشه! یا از سرویس بهداشتی استفاده نکنه! تا خدایی نکرده اسباب زحمت کارکنان سالن رودکی بشه! اون همه جمعیت همه باید به صورت گروهی و بدو بدو وارد آسانسور می‌شدند یا به ناچار از پله‌ها پایین می‌رفتند.
یاد شعری از فردوسی افتادم، در توصیف پادشاهی ضحاک:
هنر خوار شد جادویی ارجمند
نهان راستی آشکارا گزند