خیلی لذت بردم. تماشای ۲۲ نفر که با هم به صورت هماهنگ ساز می‌نوازند هم زیباست و هم گوش نواز. قطعات زیبایی نواختند. قطعه‌ی مورد علاقه‌ی من، Adagio for Strings از ساموئل باربر بود.
خیلی متاسف شدم وقتی اعلام کردند مجوز چاپ بروشور داده نشده. چرا باید موزیسن‌ها و نوازنده‌هایی به این توانمندی محجور واقع بشوند؟
برخورد آخر تالار رودکی هم که عالی بود! کلا از در خروجی سالن کنسرت تا در خروجی اصلی نوار کشیده بودند تا یه وقت کسی وارد سالن انتظار نشه! یا از سرویس بهداشتی استفاده نکنه! تا خدایی نکرده اسباب زحمت کارکنان سالن رودکی بشه! اون همه جمعیت همه باید به صورت گروهی و بدو بدو وارد آسانسور می‌شدند یا به ناچار از پله‌ها پایین می‌رفتند.
یاد شعری از فردوسی افتادم، در توصیف پادشاهی ضحاک:
هنر خوار شد جادویی ارجمند
نهان راستی آشکارا گزند

نمایش احساسی و جالبی بود.
استعاره‌های جالب توجه‌ای داشت. مثلاً در پایان وقتی پسر از حس بد اضطراب و سوگواری رها شد، بادکنکی که در کودکی از دستش رها شده بود، نمایان شد. پسر یاد گرفته بود هر چیزی یا کسی که بهش دلبستگی پیدا می‌کنه، روزی از پیش او می‌ره ولی خاطرات قشنگش باقی می‌مونه.
یک استعاره‌ی جالب دیگه شکافته شدن شال گردن پسر بود که وقتی نخ شال گردن را دنبال کرد مادرش در صحنه ظاهر شد. انگار می‌خواست بگه این نخ وابستگی پسر به مادرش هنوز قطع نشده و تا زمانی که این بند وجود داره هر زمان پسر اراده کنه مادر ظاهر می‌شه.

دیگه کمتر می‌تونیم هنر سیاه بازی را روی صحنه ببینیم. پیشنهاد می‌کنم از این فرصت استفاده کنید و از تماشای این هنر لذت ببرین. من خیلی لذت بردم و شوخی‌های یاقوت جالب بود.