سلام و عرض خسته نباشید خدمت گروه محترم، دیشب موفق به دیدن این نمایش شدم و با افتخار نظری که چند روز پیش داده بودم رو تمام قد تایید میکنم. واقعا اجراهای بی‌نظیری بود و نمایشنامه به شدت بی نقص نگارش شده بود. در صحنه هایی به یاد فیلم whiplash می افتادم مخصوصا اونجایی که گودرزی گردن جوشقانی رو گرفته بود و صحنه آخر تلاش های خستگی ناپذیر جوشقانی که برای من یادآور خونریزی دستان تلر از شدت ضربه های درام بود. در فضای فکری حال حاضر من، این نمایش به شدت تاثیرگذار بود، فکر می کنم اکثرا، در جامعه ای که داریم زندگی می کنیم، به نوعی، جوشقانی هستیم. در علم روانشناسی واژه ای مطرح هست به نام سیسو، کلمه ای که از سال 1939، جنگ فلاند و شوروی بدلیل مقاومت بینظیر سربازان فنلاندی در مقابل ارتش کمونیست و متجاوز شوروی، وارد دایره المعارف علم روانشناسی شد. در واقع این واژه، بیانگر تلاش و پشتکار یک فرد هست، زمانی که هیچ امیدی به پیروزی نیست زمانی که تنها خود اوست و باید نهایت تلاشش رو ارائه بده و در میان تحمل رنج ها برای رسیدن به هدف، ممکن به درک معنای عمیق تر و ارزشمند تری برسه چه بسا ارزشمند تر و گران بهاتر از هدف نهایی. در صحنه آخر بطور بی‌نظیری شاهد این بودیم که جوشقانی حتی با تمام شدن موسیقی، دوباره و دوباره و دوباره با گذاشتن صددرصد تواناییش، "تو گویی انگار که می خواست خودش را به خودش ثابت کند." و این میشه که یه اثر ناب و بی‌همتا اجرا میشه و ما به عنوان تماشاچی لذت تمام می بریم. لذتی بی حد و حصر و ماندگار. به افتخار تمامی اعضا گروه، کلاه از سر برمی‌دارم و به خودم می بالم که با وجود تمام محدودیت ها، ناامیدی ها و سرخوردگی ها، می تونم شاهد نور امیدی باشم از میان قشر فرهیخته جامعه که بیانگر پویایی، سرزندگی و تفکر عمیق این قشر در جهت بیان مسائل و چالش های بنیادین است. مجددا خسته نباشید و بینهایت سپاسگذارم بابت چنین ارزش دادن همه جانبه‌ به مخاطب.
صدای باران دیشب هم که در سالن می پیچید و واقعا چه فضای سورئالی ایجاد کرد. خوش بحال ما که دیشب نمایش رو دیدیم. کاش عساکره که بداهه میگفت از صدای باران هم میگفت.