وقتی گفته میشه فرم و محتوا جدا از هم نیستن-بلکه این اجراست که همه‌ی نشانه‌هاش در کنار هم محتوا رو میسازن-نمودِ عینی‌اش میشه این اجرا. گروه‌هایی که متون بیضایی رو کار میکنن گاه تسلیم فنون ادبی و فرمی متن میشن و از تکنیک‌هایی که میتونن برای به صحنه بردن اون استفاده کنن غافل میمونن. ولی ساناز پوردشتی و مهدی وحیدروش با خلاقیت و ذکاوت خودشون از هر فرصتی برای خلق قاب‌ها و ترفندها در میزانسنشون استفاده میکنن تا هم از لحاظ بصری و هم از لحاظ نظام نشانه شناسی، چیزی شگفت‌آور و نویی را به ما عرضه کنن؛ تا باب گفت‌وگو رو درباره‌ی چگونگی و کشف این معناها در نسبت با یکدیگر رو بین مخاطبین خودشون باز کنن-که همانا رسالت تئاتر است-.
چند چیز دیگر: بازی‌ها درجه‌یک است. به نظرم تصاویر پشت بازیگران اضافی‌ست یا به قول یکی از دوستان می‌تواند منسجم‌تر باشد. افکت‌های صوتی اعم از سم اسبان یا صدای غل و زنجیر و کوفته شدن در به گمانم اضافی است یا می‌تواند کیفیت بهتری داشته باشد.
به امید موفقیت روز افزون و اجراهای فراوان.