درود و خسته نباشید میگم به گروه «لطفا تحت هر شرایطی»
این کامنت صرفا نظر شخصی بنده هست و تئاتر منوط به سلیقه است،
در عمق این نمایش ابزورد، که چونان آئینه ای شکسته بر چهره ی قوانین تحمیلی جامعه میتابد، میتوان ردپای فلسفه ی پوچ گرایی کامو را جست، آنجا که انسان در برابر بی معنایی قوانین روزمره، همچون سیزیف بر تپه ی تکرار، می کوشد تا معنایی بسازد که از پیش فروپاشیده است،
«لطفا تحت هر شرایطی» نه تنها کمدی موقعیت است، بلکه نقدی وجودی بر خورده بورژوازی مدرن خانواده ای که در محله ای با هنجار های غریب، خود را در چرخه ی تناقضات طبقاتی می یابد، یادآور چیزیست که سارتر آنرا {بد نیتی} می نامد. و انکار آزادی در پناه قوانین ساختگی.
کارگردان با ظرافتی یونسکووار، پوچی را به طنز بدل می کند تا مخاطب نه تنها بخندد، بلکه در سکوت پس از خنده، بر مرز های آزادی خویش تامل کند،
این اثر دعوتی است به باز اندیشی شرایط تحمیلی زندگی، جایی که هر شرایطی میتواند پلی به رهایی باشد، اگر جرات زیر سوال بردنش را داشته باشیم،
در انتها پیشنهادی برای بعضی از مخاطبین دارم، تئاتر یک ضرورت است، چیزی شبیه به نان، پس بعد از دیدن تئاتر باید فکر کنیم، و به اون هایی که ... دیدن ادامه ›› به تئاتر نمیان بخندیم و بگیم چه چیز مهمی رو از دست دادن، و اگر پرسیدند چه چیز مهمی؟ بگیم خیلی مهم، خیلی خیلی مهم، و این حرف رو زمانی بزنید که به حرف های شما فکر کنند