نمایشی به شیوه تئاتر تعاملی، تلخ، شخصی و جسورانه. الناز ملک با بهره‌گیری از تجربه‌ی واقعی خودش در جریان یک خفت‌گیری ناموفق، روایتی خلق کرده بود که تماشاگر را درون واقعه می‌کشید.
دکور به شکل آینه طراحی شده بود؛ تماشاگر خودش را در صحنه می‌دید، و همین باعث می‌شد نتواند بی‌تفاوت بماند. وقتی کارگردان گفت: «دست‌هاتون رو بالا بگیرید، چند نفر از شما چنین تجربه‌ای داشتید؟» لحظه‌ای دردناک و هم‌زمان تأثیرگذار بود؛ چون نود درصد سالن دستشان را بالا بردند.
الناز ملک خوش‌شانس است که توانسته از دل درد، اثری برای خنده و رهایی بسازد؛ وگرنه شاید مثل الهه حسین‌نژاد، تنها شاهد تلخِ سرنوشت زنان در جامعه‌ای سخت می‌بود.
نمایش، یادآور قدرتِ بازگو کردن و تسکین در تئاتر بود.