یک نمایش مینیمال به تمام معنا
متن استخوان‌داراست، در شروع معرفی شخصیت‌ها به خوبی انجام شده است، در میانه تعلیق و بسط نمایشنامه به اندازه است، در پایان تراژدی کامل می‌شود و شخصیت خود‌تخریب‌گر به پایان تراژدی می‌رسد، جزئیات در متن کاملاً رعایت شده است، اطلاعات بدون آنکه حالت اخباری بگیرد با توصیف‌های مناسب ارائه می‌شود،
اما ایده کارگردانی و نور‌پردازی ظریف، برگ برنده نمایش است، نمایشی ایستا ولی با بدنی فعال، این ایده، نمایش را دیدنی کرده است؛ امیرحسین فتاحی بازیگر خوش آتیه‌ای است که بدنمندی مینیمال با استفاده از ستون‌فقرات در نقطه ثقل را به خوبی آموخته است، تولید حس در میمیک و بدن و بیان تماشایی است، یکی از فنی‌ترین بازیگری‌هایی که در چند سال گذشته دیدم، در لحظاتی حتی روزهای قدیم‌تر مهدی رضایی بر صحنه را برایم بازیابی می‌کرد.
البته در طراحی و هدایت مهدی رضایی برای تولید یک نمایش با توجه به سابقه نمایشی‌اش هیچ تردیدی نبود ولی امشب مهدی رضایی با کشف و آموزش امیرحسین فتاحی نشان داد که مربی بسیار خوبی هم هست و خوشا به حال هنرجوهای رشت.
دیدن این نمایش را برای تمام کسانی که به دنبال توانایی بازیگر و همکاری درهم تنیده بازیگر و کارگردان هستند پیشنهاد می‌کنم.
امیدوارم در مدت کوتاهی که نمایش بر صحنه است بتواند نظر منتقدان و صاحب نظران را جلب کند.